Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 29

D VÖL
hraöa. Og vestur yfir himinhvolfið
héldu kappför sína stjarna, sól og
máni.
Þannig sáu Evrópubúar stjörnu
og sól rísa með stuttu millibili yfir
sjónhringinn. Með minkandi fjar-
lægð risu þau hærra og hærra, þar
til loks þau runnu saman í eina
blikandi kringlu í hádegisstað.
Tunglið skyggði nú ekki lengur á
stjörnuna og það sást ekki í blik-
andi ljóshafi loftsins. — Þó að flest-
ir þeir, sem enn voru á lífi litu á
þessi undur með sljórri skynjun,
voru þó til menn, sem skildu hvað
var að gerast. Stjarnan og jörðin
höfðu komizt í mestu nálægð og
voru nú aftur aö fjarlægjast.
Stjarnan var komin fram hjá jörð-
inni og með sívaxandi hraða hófst
nú lokaþátturinn í geysiför hennar
inn í sólina.
Þá dimmdi í lofti og rafþrungin
skýin umvöfðu jörðina og regnið
streymdi niður yfir öll höf og öll
lönd hnattarins, en dökkrauðar
logatungur eldfjallanna sleiktu
svört skýin. Og vötnin beljuðu yfir
löndin og huldu þau aur og leðju,
og í svaðinu voru rústir og rof og
dauðir búkar manna og dýra. Á
eftir birtu og hita komu nú tímar
myrkurs og skugga, og mánuðum
saman nötraði jörðin af eldgosum
og landskjálftum.
En stjarnan var horfin og soltnir
og þjáðir skriðu mennirnir út úr
fylgsnum sínum og klöngruðust yf-
ir ófærur og vegleysur til sinna
hrundu borga, skemmdu forðabúra
107
og eyðilögðu akra. Þau fáu skip,
sem staðist höfðu skelfingar haf-
rótsins snéru aftur til brotinna
hafna og þræddu gætilega leið sína
yfir nýjar grynningar og óþekkt
hafdýpi. En þegar stormana lægði
urðu menn þess varir, að dagarnir
voru heitari en áður, að sólin var
stærri og að tunglið hafði fjar-
lægst og sýndist aðeins þriðjungur
af sinni upphaflegu stærð.
Stjörnufræðingum á Marz var
mjög tíðrætt um það sem gjörst
hafði. „Eftir hraða og efnismagni
þessa vígahnattar, sem fór í gegn
um sólkerfið, er það mesta furða,
hve litlar skemmdir urðu á jörð-
inni, sem hann þó fór svo nálægt.“
ritaði einn þeirra. „Öll hin gamal-
kunnu meginlönd og hafbreiður
virðast óbreytt með öllu, og hinn
eini sjáanlegi munur, er samdrátt-
ur hinna hvítlituðu svæða við pól-
ana, og sem vísindamenn hafa
haldið fram að væri frosið vatn.“
— Sem aðeins sýnir, hversu smá-
vægilegur hinn stórkostlegasti
harmleikur mannkynsins sýnist í
nokkurra milljón kílómetra fjar-
lægð.
Ávextirnir eru sætastir þegar erf-
iðast er að ná þeim.
Þú missir lítið, þótt þú tapir auði
þínum. Þú missir mikið, ef kjark-
urinn bilar. Þú missir allt, ef þú
glatar heiðri þínum.
Hollenzkur málsháttur.