Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 26

104
DVOL
eyðileggingarinnar. Ferðalangurinn
utan úr ógnadjúpum geimsins
hafði rekist beint á Neptúnus og
áreksturinn hafði breytt tveimur
efnisþéttum himinhnöttum í eitt
geysilegt, glóandi eldhaf.Hin mikla,
hvítföla stjarna hélt áfram ferð
sinni og hvarf í vestri, þegar sólin
hækkaði á lofti.
Þegar hún næst reis yfir Evrópu
sneru allra augu mót austri. Á
hverju húsþaki, hverju torgi, hæð
eða auðu svæði, var grátt af fólki,
sem starði mót hinni nýju, rísandi
sól. Með undarlegum, hvítum
glampa steig hún upp af sjón-
deildarhringnum, og þeir, sem
höfðu sér hana koma í ljós daginn
áður hrópuðu nú upp yfir sig:
„Hún er stærri,“ sögðu þeir. „Hún
er bjartari." Og í hálfdimmum
stjörnuturnum horfðu vísinda-
mennirnir órólegir hver á annan.
„Hún er nær,“ hvísluðu þeir. „Nœr.“
Skröltandi símritunartækið greip
orðið á lofti og sveiflaði því eftir
óteljandi símþráðum, og í þúsund-
um borga rann letrið gegn um
blýlita fingur setjaranna. „Hún er
nær.“ — Hinn uggvæni möguleiki,
sem fólst í þessum orðum flaug
skyndilega um hugskot fólks á þús-
und stöðum.
Þessi dagur leið sem fyrirrenn-
arar hans, og á síðari vöku hinnar
köldu nætur reis hin kynlega
stjarna á ný. Hún var nú svo björt,
aö vaxandi tunglið var hjá henni
sem svipur eða vofa. Þá nótt vakti
fólk um gjörvallan heim, en klukk-
urnar ómuðu í miljónum kirkju-
turna, ekki til þess að hringja
fólkið í svefn, heldur til að kalla
það saman til iðrunar og yfirbóta
og til bænagjörðar.
Það var bjart í hverju stræti og
ljós í hverjum glugga. Skipakví-
arnar voru upplýstar og á öllum
vegum, er lágu til hæða og hnjúka
í námd við borgir og bæi, moraði
af fólki liðlanga nóttina. Við
strendurnar var fullt af skipum,
sem stefndu út á hið breiða haf.
Aðvörun heimsfrægs stærðfræð-
ings þaut eftir símþráðum jarðar-
innar land úr landi: Neptúnus og
hin nýja stjarna í sínum funheitu
faðmlögum stefndu þráðbeint á
sólina sjálfa. Þessi ógurlegi eld-
hnöttur barst með hundrað og
fimmtíu kílómetra hraða á sek-
úndu. Með hverri sekúndu óx þessi
hraði. Eftir stefnunni, hefði stjarn-
an átt að fara fram hjá jörðinni
í fjarlægð, sem talin yrði í hundr-
uðum miljóna kílómetra. En ná-
lægt hinni ákveðnu braut hennar
brunaði Júpíter með öll sín tungl
á glæsiför sinni kring um sólina.
Með hverju augnabliki óx aðdrátt-
araflið milli þessa risa meðal plán-
etanna og eldstjörnunnar. Hver
yrði afleiðing þessa aðdráttarafls?
Óhjákvæmilega mundi Júpíter
sveigjast út af sporbraut sinni og
mynda aflanga hringbraut. Vegna
þessa aðdráttarafls mundi eld-
stjarnan dragast langt út af leið
sinni til sólarinnar og mynda sveig-
braut í áttina til jaröarinnar, ef