Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 17

D V Ö L 95
Hvítárvatn
; Ettir 1‘illma Hannosson, í'ektor
Á sólmánuði sumarið 1922 kom
ég fyrsta sinn að Hvítárvatni. Við
vorum tveir á ferð. Félagi minn
hét Sögaard og var danskur piano-
leikari, sem dvaldist hér um sinn.
Hann hafði falað mig til fylgdar
norður Kjöl, og var það mál auð-
sótt, en ekki lét ég uppskátt, að
ég hafði aldrei fyrr farið þessa
leið sunnan Blöndu.
Við lögðum upp frá einum efsta
bænum í Biskupstungum á björt-
um morgni, er daggirnar glóðu við
g'ras og stein og Gullfoss söng í
fjarska. Þegar leið af hádegi
gerðist næsta heitt, sólmóðu dró í
loftið og tíbráin steig trylltan
dans um hæðir og hóla.
Lengi hafði mig langað til að
koma að Hvítárvatni. Nú átti sú
ósk að rætast, og ég beið þess meö
mikilli eftirvæntingu. Hestarnir
mæddust í hitanum og lötruðu
hægt slitróttan götuslóða upp með
Bláfelli austanverðu. Langt í
fjarska lýstu fannirnar í Kerl-
ingafjöllum gegnum mistrið, en
fram undan sá ekkert nema grá-
ar grjótöldur, sem tóku við hver
af annarri, án tilbreytinga og af-
láts, eins og hversdagsleikinn
sjálfur. Síðasti áfanginn að óska-
staðnum reynist oft undarlega
langur, og svo fór hér. Seint og
um síðir kom Hrútafell fram úr
fylgsnum hins gráa grjóts. Ég