Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 39

D VÖL
Sjálfur tek ég brúna klárinn há-
fætta, sem alltaf hrekur bleika
folann burt, ef hann vill þaö við
hafa. Svo ríðum við hægt af stað.
Makkar hestanna lyftast upp í
fangið á okkur, en rök moldin
slettist á kvið þeirra. Vegurinn er
beinn og lagður trjábolum, svo að
vagnarnir sökkvi ekki í gljúpan
jarðveginn. Áin Deime glitrar silf-
urlit vinstra megin við okkur.
Beint fram undan bera hávaxin,
dökk trén við rauðan kvöldhimin-
inn. Á skógargötunni er stillilogn,
en að vitum okkar leggur sterka
angan af nýslegnu heyi. Bök hross-
anna eru þvöl af svita. María hreyf-
ist við hvert spor folans, eins og
hún væri að róla sér. Hún raular
lag. Gróf hár hestsins núast við
læri hennar. Hrossin vilja taka
á stökk, en við höldum þeim
niðri og látum þau brokka. Á þess-
ari götu er ákaflega hætt við falli.
„Haltu áfram, haltu áfram, litli
bleiki folinn minn,“ raular María.
Við förum framhjá malaígryfj-
unni, upp að brunninum á bak við
gömlu, hrörlegu hlöðuna og renn-
um okkur hægt af hlýjum bökum
hestanna. Ég veg brunnfötuna upp
á stönginni. Það er mun svalara
hérna við brunninn. Hrossin þurfa
mikið vatn í dag. Þiljur brunnsins
eru rakar og fúlar, og niðri í honum
er mjög myrkt. Þó vottar fyrir
grænleitum bjarma við yfirborð
vatnsins, langt niðri. Aftur hringlar
fatan á stönginni og dregst hratt
upp. Ég rétti mig upp sem snöggv-
117
ast og sé að María stendur hinu
megin við vatnstrogið. Hún deplar
augunum til mín, mjög þreytulega,
hugsa ég með mér. Ég horfi yfir
hana og sé — næstum því út við
sjóndeildarhring — móta fyrir
svarta bátnum, sem fer á morgun.
Daníel krypplingur hleypur kring
um bæinn og æpir eins og óður
væri að hænsnunum. Þegar hann
gerir það, veldur han návallt mikl-
um ógangi: „Gagg-gagg-gagg-ga-
gva!“ Kerlingin, sem hirðir hænsn-
in, kemur út með skólpfötuna.
Fyrst lítur hún á mig, síðan á
Maríu. Svo lygnir hún augunum
illilega. — Á sunnudaginn verður
hún í kirkjunni, útgrátin. Á leið-
inni heim dregur hún í laumi flösku
undan víðri kápunni, og slokar
innihaldinu niður. Að þrem dögum
liðnum bakar hún hin venjulegu,
feiknastóru brauð, fjögur að tölu,
og skrifar á hnoðaða deighleifana
með kámugum fingrum: I. E. O. L„
í einlœgni og lotningu, sinn staf-
inn á hvert brauð. Ég á brauðið
með E-inu. — Hún stendur kyrr
í rökkrinu dálitla stund. Andlit
hennar er gult og ég sé móta fyrir
ljótum tannabrotunum í gómnum.
Hún segir ekki orð, lygnir aðeins
augunum, kinkar ofurlítið kolli og
gengur svo hratt inn aftur.
Nú hafa hrossin drukkið nægju
sína. Þau reisa höfuðin. Bleiki
folinn lallar fyrstur inn í hesthús-
ið, jarpa merin á eftir honum, og
svo koma hin hrossin hvert af
öðru.