Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 15

DVÖL
93
niöur aö Circus, beygði niður Re-
gent Street, nam staðar í Picca-
dilly, til þess að horfa á flogaveikt
flökt ljósaauglýsinganna, gekk upp
Shaftesbury Avenue og beygði svo
suður hliðargöturnar, í áttina til
Strand.
í götu nálægt Covent Garden
straukst kvenmaður við hann. —
„Brostu svolítið, væni minn,“ sagði
hún. „Vertu ekki svona súr á svip-
inn.”
Peter horfði undrandi á hana.
Gat það verið, að hún hefði verið
að tala við hann? Kvenmaður —
gat það verið? Hann vissi auðvitað,
að hún var það, sem menn kalla
vændiskona. En honum fannst það
engu að síður einstakt, að hún
skyldi tala til hans; og einhvern
veginn setti hann það ekki í sam-
band við starf hennar.
„Komdu með mér,“ sagði hún
lokkandi.
Peter kinkaði kolli. Hann gat ekki
trúað, að það væri satt. Hún stakk
hendinni undir handlegg honum.
„Þú hefir peninga?“ spurði hún
eftirvæntingarfull.
Hann kinkaði aftur kolli.
„Þú lítur út eins og þú hefðir
verið við jarðarför," sagði hún.
„É-eg er einmana,“ sagði hann.
Honum lá við gráti. Hann langaði
jafnvel til að gráta — gráta og láta
hugga sig. Röddin skalf, þegar hann
talaði.
„Einmana? Það er skrítið. Lag-
legur strákur eins og þú hefir enga
ástæðu til að vera einmana.“ Hún
hló gleðisnauðum hlátri.
Það var dauft rauðleitt ljós í
svefnherberginu hennar. Lykt af
ódýrum ilmvötnum og óþvegnum
nærfötum lagði um herbergið.
„Bíddu svolítið,“ sagði hún, og
hvarf gegnum dyr, inn í innra her-
bergi.
Hann sat og beið. Eftir eina mín-
útu kom hún aftur, í slopp og inni-
skóm. Hún settist í fangið á honum,
lagði hendurnar um hálsinn á hon-
um og fór að kyssa hann. „Ég elska
þig,“ sagði hún hásri röddu. „Ég
elska þig.“ Augu hennar voru hörð
og kuldaleg. Það var vínlykt út úr
henni. Hún var hræðileg, að sjá
hana svona nærri sér.
Peter fannst hann sjá hana nú
í fyrsta skipti — sjá hana og skilja
tilgang hennar. Hann sneri sér
undan. Hann mundi nú allt í einu
eftir dóttur lávarðarins, sem hafði
misstigið sig, munaðarlausa ein-
stæðingnum, ekkjunni og barninu
hennar, sem datt í tjörnina, og
draumadísunum tveim, sem hann
hafði hjálpað. Hann losaði sig úr
faðmlögum hennar, hratt henni frá
sér, og spratt á fætur.
„Fyrirgeföu,“ sagði hann. „Ég
verð að f-fa. .. . ég gleymdi d-dá-
litlu. Ég....“ Hann tók hattinn
sinn og gekk fram að dyrunum.
KvenmaÖurinn hljóp á eftir hon-
um og greip í handlegginn á hon-
um. „Djöfuls svikarinn þinn,“ æpti
hún. Ókvæðisorð hennar voru
hræðileg. „Þú nærð þér í stúlku og