Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 38

Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 38
116 DVÖL ist hlátur Maríu koma úr fjar- lægð. Ég dregst með hægð upp rakan bakkann, upp á engið .... Ég veit, að María er einmana og á margar þrár, þrár, sem æskan ein þekkir. Enn þekkir hún ekki sársauka lífsins, en hún mun kom- ast í kynni við hann fyrr en varir, þótt hún sé falleg. Ég veit þetta, og það hryggir mig. Tilfinningar mín- ar eru núna einmitt þær sömu og þær voru, þegar Páll dó úr tær- ingunni. Faðir hans átti ekki pen- inga til að senda hann upp í fjöll- in, út í sólskinið. Móðirin grét lengi yfir litla líkinu. Vatnsdroparnir falla af mér á andlit Maríu. Þeir eru eins og tár, en ekki sorgartár, því að hún bros- ir. Ég vil hafa vald yfir sjálfum mér. Ef ég get það ekki, ef það, hvernig hún situr frammi fyrir mér, vekur mér of mikla þrá til hennar, þá rek ég hana frá mér með harðri hendi. Farðu aftur út í bátinn þinn, ætla ég að segja. Hún mun ekki skilja það. Hún verður niðurlút, dálítil hrukka myndast á enni hennar við rætur nefsins og hún bítur fast saman vörunum. Svo fer hún, án þess að líta við, og þá mun ég fá ákafa löngun til að sjá hana gráta, svo að ég eigi minningu að flýja til. „Ég verð að fara að sækja hross- in,“ segi ég þegar ég er komin í fötin. „Ég kem út í bátinn eftir kvöldmatinn og reyki eina pípu eða svo með honum föður þínum.“ „Nei, ég kem með þér,“ segir hún og stendur upp. Svo göngum við gegn um hávaxið grasið í átt- ina til skógarins, en girðingin er rétt við hann. Hrossin eru komin að hrörlega hliðinu og standa þar. Brúni geldingurinn hefir lagt hausinn yfir makkann á jörpu merinni. Þykk, græn froða lekur út úr honum niður í fagurbrúnt fax hennar. Hrossin horfa á okk- ur hlýlegum vinaraugum. Nasir þeirra titra fagnandi. Bleiki fol- inn einn virðist vera í illu skapi. Hann tannar í sífellu runna, sem hann hefir þó engin not af. Þög- ull lævirki flýgur upp og hverfur út í rökkrið, sem er að færast yfir. Við girðinguna er skuggsælla, af því að hún er rétt við skóginn. Það er þegar orðið hálfdimmt í beinum skógargötunum. Ég losa um hliðgrindina og hross- in troðast fram í hliðið. Ég segi við Maríu: „Hverju þeirra vilt þú ríða?“ „Bleika folanum,“ svarar hún hvatlega. „Taktu hann þá. En ef hann setur þig af sér, þá er þér sjálfri um að kenna.“ Bleiki folinn stendur kyrr og lyftir höfðinu, þegar María nálg- ast. Húsbóndi minn hefir sagt mér, að graðhestar geri greinarmun á konum og körlum. Ég hata bleika folann. María styður höndunum á bak hans og ég tek um þrek- legar mjaðmir hennar. Hún er létt. Folinn eys og það gleður mig. María grípur höndunum í fax hans.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Dvöl

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dvöl
https://timarit.is/publication/619

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.