Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 62

140
DVÖL
heldur er í ræðu eða riti, að hann
hefir einhvern tíma litið í íslend-
ingasögur og rit Snorra.
— Eftir að Friðgeir flutti heim
til íslands, komu stöku sinnum út
kvæði eftir hann í ,,Ganglera“, en
einkum þó í Akureyrarblöðunum.
Ljóðvinum nyrðra var því kunnugt
um skáldgáfu hans, og þó engan
veginn til fulls fyrr en seint á ár-
inu 1935; en þá kom út ljóðabók
hans „Stef.“
Bók þessi er aðeins rúmar 100
blaðsíður að stærð. En ekki þarf
frekari vitna við um það, að höf-
undur hennar á skáldsnafn skilið.
Að vísu eru kvæði hans ekki jafn-
góð öll. En i bókinni er ekkert ó-
nýti, enginn leir og aldrei vand-
ræðafálm eða tómahljóð í kvæði.
Kvæðin eru hvorki skrautleg víra-
virki né þokukenndar stemningar,
sem gufa upp eða renna út í sand,
ef rekja skal til skýrrar hugsunar.
Drættirnir eru ávalt skýrir, hrein-
ir og sumar vísur líkt og meitlaðar
í berg. Skáldsýn Friðgeirs er glögg.
Hann veit jafnan, hvað hann vill
segja og skýrir frá því með hisp-
urslausum, þróttmiklum eða lát-
lausum orðum af greind og smekk-
vísi. Hann notar engar „hunda
kúnstir" til þess að kveða sér hljóðs
og reynir aldrei að seilast lengra
en hann nær.
Þessi föstu tök og skýru drættir
koma víðast hvar fram í kvæðum
hans. Til dæmis skal bent á þessi
eftirmæli um Stefán Kristjánsson,
skógarvörð;
Öllum kemur elli á kné.
Auður er feigs manns hylur.
Falls er von af fornu tré
fari um skóginn bylur.
Ekkert flakti á þér laust,
enginn blettur gljúpur.
Skapið fast og höndin hraust,
hugurinn skýr og djúpur.
Eitt af kvæðunum heitir „Bundnu
skipin“. Þar er sérkennilegt og
frumlegt efni, sem ég veit ekki til
að aðrir hafi tekið til meðferðar.
Kvæðið er svona:
Kvöldið var hrollkalt og hljóðlaust,
höfnin með dauðasvip.
í röðum við bakkana biðu,
bundin og mannlaus skip.
Þið hafið ef til vill heyrt það,
að hlutirnir eigi mál?
Og einstöku skip — segja ýmsir —
að eigi líka sál.
Eitt þeirra tók til orða,
en önnur hlýddu til:
„Nú kemur hann á norðan
með nístandi vetrarbyl.
Ég finn það á mér hann fýkur,
ég finn það, þótt gamalt ég sé.
Mig tekur 1 rá og reiða;
þau riða, mín siglutré.
Við munum vorn dífil fegri,
við fögnum ei þessari hvíld.
Við hugsum um horfna daga
og hleðslu af blikandi síld.
Glatt var á Grímseyjarsundi.
Glitrandi torfan óð!
Um lágnættið kjölfarið lýsti
af logandi maurildaglóð.
Svo héldum við kát til hafnar
af hafinu — sneinsafull.
Við sigldum inn fjörðinn fagra
með farminn vorn — hreistrað gull."