Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 28

106
D VÖL
Kína. Hún byltist eins og soltinn
og organdi meinvættur inn yfir
sléttur landsins. Skamma stund
lýsti stjarnan upp hið friðsama
land, og heitur og miskunnarlaus
bjarmi hennar féll á þéttbýl þorp
og stórar borgir, á hof og hallir,
trjálundi og bleika akra, á fegurð
og friðsælt líf. Og fólkið vaknar.
Miljónir manna, sem stara með
skelfdri eftirvæntingu á hina vold-
ugu, nýju sól, — og svo hinn lági,
en hækkandi gnýr flóðsins. Og svo
flóttinn. Máttvana fætur, kæfandi
hiti, stutt og snögg andsog og
brotveggur molandi flóðbylgjunn-
ar að baki — og svo dauðinn.
Kína lá baðað í hvítri birtu, en
yfir Japan og Java og eyjunum við
Austur-Afríku var stjarnan rauð
og dimm vegna gufu, elds og ösku,
sem fjöllin spúðu nú hvert í kapp
við annað, eins og í kveðju skyni
við komu hennar. Öll jörðin skalf
og slagaði á braut sinni. Hinir ei-
lífu jöklar í Tíbet og Himalaya
bráðnuðu og féllu sem beljandi
fljót um tíu þúsund dýpkandi far-
vegi niður á sléttur Burma og
Hindustan. Fölnaðir flækjuskógar
Indlands stóðu í björtu báli á þús-
und stöðum, en í lægðum og dæld-
um brunuðu vötnin milli gildra
trjástofna og enn mátti sjá þar
dökkar, lifandi verur í skini eld-
tungnanna, er börðust þar af veik-
um mætti gegn ofurefli náttúru-
hamfaranna og reyndu að bjarga
lífi sínu. í bæjum og borgum voru
allir á flótta, sem nokkurs voru
megnugir, og niður dalina streymdi
fólkið undan flóðum og eldi. Allir
stefndu að hinu eina hugsanlega
marki; hinni einu veiku von um
að bjarga lífi og limum; til skip-
anna og hins opna hafs.
Og stjarnan óx. Hún varð heitari
og skærari og hræðilegri með
hverju augnabliki, sem leið. Þyrl-
andi gufumekkir risu upp af hvít-
fextum, stormbörðum öldum og
skipin veltust í ólgandi brimlöðri
hins tryllta hafs.
Allt láglendi Indlands var hulið
vatni þetta kvöld. Hér og þar
gnæfðu hofrústir og borgarturnar
yfir hafflötinn, en hólar og hæðir
voru svartar af fólki. Efstu hæðir
húsanna, sem upp úr stóðu, voru
fullar af fólki og það hékk utan á
þeim, á hverri sillu og stalli og þar
sem hald var að finna fyrir hönd
eða fót. Smátt og smátt féll það
örmagnað niður í djúpið eftir því
sem hitinn og skelfingin fór vax-
andi.
Og þá lifnaði vonarneistinn að
nýju. Þá var stjarnan hátt á lofti
yfir Indlandi. Yfir hið heita og
hrjáða land breiddist skyndilega
dökkur skuggi, og svalur andblær
fór yfir brennandi skóga. Hálf-
blindir lyftu mennirnir augliti sínu
til himins og þeir sáu dökka
kringlu, sem leið fyrir hina glóandi
stjörnu. Það var tunglið, sem kom-
ið var milli jarðar og stjörnu. Og
þegar fólkið hneigði höfuð sín í
þakklátri lofgjörð reis sólin upp á
austurloftið með undursamlegum