Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 63

D VÖL
141
Mér heyrðist hin skipin stynja.
Var það hugarburður minn?
Var það undiröldusogið
eða austanvindurinn?
Um þetta kvæði sagði einn af
merkustu mennta- og gáfumönn-
um landsins, að enginn nema skáld
hefði getað ort það. Er það að vísu
satt. En hið sama má segja um
ýmis önnur kvæði Friðgeirs. Tök-
um t. d. þessa mynd úr kvæðinu
„Sumarið góða“:
Sumarið góða! Senn ert þú á förum.
Sólríku dagar, þrungnir lífs af magni,
hvila nú liðnir hausts á bleiku börum.
Á brott er ekið sólar hvíta vagni.
Líður um sefa hrollur hausts og vetrar,
sem hélustafi sina á rúður letrar.
Dimmt er í lofti. Yfir byggð og bæjum
beltar sig þokan, líktjald sumardaga.
Liggur á Kaldbak líkræningi á gægjum.
Landráðavetur gusti blæs um haga.
Blikna við anda tröllsins, tún og engi;
tekur í hvítra fossa silfurstrengi.
Margt er þessu líkt og engu síðra.
En þetta átti ekki að vera ritdómur
og rúmið leyfir ekki birting fleiri
kvæða. Ég get þó ekki stillt mig um
að benda á kvæðin: „Smíða-
Sturla“, „Sjá, jörðin skelfur“ og
þýðingarnar aftast í bókinni, sem
bera ótvírætt vitni um það, að þar
hefir enginn klaufi beint hugsun
að verki. —
Friðgeir Berg einskorðar engan
veginn ritstörf sín við ljóðagerð.
Munu áhöld um það, hvort honum
lætur betur, að rita bundið mál
eða óbundið.
Síðastliðið haust kom út bók
eftir hann, sem hann nefnir „í
ljósaskiþtum". Eru þetta sögur um
dulrænar sýnir og atburði, er fyr-
ir hann hafa borið, því að hann er
bæði skyggn og draumspakur.
Bókin er prýðilega rituð, frásögn-
in skýr og nákvæm grein gerð
fyrir öllu, sem máli skiptir. Eru
sögurnar allar hinar skemmtileg-
ustu, og sumar þeirra eru fyllilega
á borð við beztu dulrænar sögur,
er birzt hafa hérlendis.
En þótt ekki hafi komið út fleiri
bækur eftir Friðgeir en þær, sem
nefndar hafa verið, mun hann eiga
talsvert af handritum, bæði í
bundnu máli og óbundnu. Hefi ég
séð sumt af því; og er það allt á
einn veg, greindarlegt, athyglis-
vert og á hreinu og mergjuðu máli.
En ástæður munu ráða, hvort út
kemur nokkuð af því.
IV.
Friðgeir Berg hefir átt við mikla
vanheilsu að búa um margra ára
skeið. Og fasta atvinnu hefir hann
aldrei haft síðan hann flutti til
Akureyrar, nema tíma og tíma.
Gatan hefir því stundum verið
grýtt og kjörin kröpp síðustu árin,
er nálega enga atvinnu hefir verið
aö fá.
Þetta gat vinum Friðgeirs ekki
dulizt, þótt honum sé ógjarnt að
kvarta. Sömuleiðis var þeim og
kunnugt um hæfileika hans til
ritstarfa. Fyrir því tóku nokkrir
menntamenn á Akureyri og í ná-