Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 40

118
DVÖL
Ég leysi heyið uppi á loftinu í
hina kyrlátu kvöldmáltíð þeirra.
María kastar því fram í stallinn
með kvísl og talar við folann á
meðan. Á morgun spenni ég hann
fyrir plóginn! Rödd Maríu verður
mild og hlý, eins og andrúmsloftið
í hesthúsinu. Ég geng hægt niður
stigann og stend við hlið hennar.
„Hvers vegna ferð þú ekki að
borða kvöldmatinn," spyr ég hrana-
lega. „Þú verður að fara snemma
á fætur í fyrramálið og halda
ferðalaginu áfram með bátnum
þínum.“ Ég var kominn á fremsta
hlunn með að segja „daunilla
bátnum“, en ef ég hefði sagt það,
hefði hún áreiðanlega tekið það
svo, að ég hefði ýmigust á öllu
henni tilheyrandi.
„Ég er að fara,“ segir hún mjög
blítt. „Þú getur eins borðað með
okkur, eins og þú veizt. Þú færð
hvort sem er sama mat.“
Við leggjum hægt af stað niður
til Deime og göngum langt hvert
frá öðru. Ein stjarna er komin
upp og nú skín hún yfir vatns-
fletinum. Áin líður hægt fram og
við erum þögul. En nú kemur of-
urlítil gola og hátt og vott grasið
strýkst við fætur okkar. María
heldur áfram að horfa beint fram
fyrir sig. Eg þori ekki að taka
hönd hennar. Hún er áreiðanlega
rök og lítil frækorn engjagrassins
munu loða við fingurna. Hin aust-
ur-prússneska nótt umlykur okkur,
þung, svöl og kyrrlát. Vindurinn
sveigir grasið svo silfurlitir legg-
irnir koma í ljós. Nú blæs vindur-
inn gegn um hár Maríu, sem enn-
þá er svart. Við erum þögul. María
er heit og þrungin af lífskrafti
eins og bleiki folinn. Á morgun
fer hún burtu, hún mun sitja rétt
hjá stóra stjórnvelinum og ekki
hreyfa sig til þess að horfa til
baka. Eftir það munum við ekki
framar sjást ....
Farðu, María. Þú kemur aldrei
aftur. í Gilde eða Pregel munt þú
finna hversdagslegan förunaut,
bónda á flæðilöndunum eða sjó-
mann frá Eystrasaltsströndinni.
Það fyrsta, sem börn þín læra að
þekkja í lífinu er vatns- og ála-
þefurinn. Og þá verður hörund þitt
orðið þurrt og munnurinn búinn
að missa lit og línur. Þá vil ég fá
að sjá þig og lesa í augum þínum
þekkinguna á sársauka lífsins, sem
orðinn er þér allt, og stöðugt og
endalaust streymir inn í líf þitt.
Þá vil ég spyrja þig um hann —
um ástina og hvað hún var þér.
Ef til vill verða þau alvarleg og
skynsamleg og þú svarar: Fátækt-
in hefir átt svo stóran þátt í lífi
mínu, að hún hefir kyrkt ástina.
Nú græt ég hvorki né hlæ. Ég hefi
aldrei verið þess megnug að berj-
ast fyrir ástinni, því að baráttan
fyrir brauði hefir tekið alla orku
mína.
En núna ertu ung. Engið er þakið
silfri, nóttin umlykur okkur, — og
þú ferð á morgun.
í bátnum er skuggsýnt og stjarn-
an er horfin. María gengur þangað