Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 8

86
D VÖL
Það var þögn andartak. „Ó, guð,
láttu þær ekki sjá það,“ sagði Peter
biöjandi.
,,Ef karlmenn vildu,“ sagði sú
háraddaða hugsandi, „ef karlmenn
vildu aðeins láta sér skiljast, að
... .“ Ákaft hundsgelt og urr yfir-
gnæfði rödd hennar. Stúlkurnar
snéru sér í áttina, sem hávaðinn
kom úr.
„Pongo!“ hrópuðu þær samtímis,
kvíðafullar og skipandi. Og aftur
enn ákafar: „Pongo!“
En köll þeirra báru engan árang-
ur. Pongo og rottuhundurinn voru
komnir í of ákafan bardaga til
þess, að gefa þeim nokkurn gaum.
„Pongo! Pongo!“
„Benny!“ kölluðu litla stúlkan og
feita barnfóstran hennar, sem áttu
rottuhundinn, en jafn árangurs-
laust.
„Benny, komdu strax!“
Stundin var komin, þessi þýð-
ingarmikla stund, sem hann hafði
þráð svo ákaft, svo heitt og inni-
lega. Pagnandi kastaði Peter sér á
milli hundanna. „Farðu burtu,
ótugtin þín,“ hreytti hann út úr
sér og sparkaði í írska rottuhund-
inn. Því að rottuhundurinn var
óvinurinn, franski bolhundurinn —
franski bolhundurinn þeirra — vin-
urinn, sem hann var kominn til
að hjálpa, eins og einn af guðun-
um frá Olympus í Illionskviðu.
„Farðu burtu!“ í ákafanum gleymdi
hann, að hann stamaði. Stafurinn
f var honum alltaf erfiður; en nú
hafði hann hrópað „farðu burtu“
hiklaust og án þess að stama. Hann
þreif í stuttu rófuna á þeim, greip
í hálsbandið og reyndi að draga þá
í sundur. Öðru hvoru sparðaði
hann í rottuhundinn. En það var
bolhundurinn, sem beit hann. Hann
var jafnvel enn heimskari en
Ajax,*) því að hann skildi ekki,
að sá ódauðlegi var að veita hon-
um lið. En Peter fann ekki til
neinnar gremju í hita bardagans,
og kenndi varla nokkurs sársauka.
Blóðið vætlaði úr röð af tannaför-
um á vinstri hendi.
„Ó—ó!“ hrópaði sú háraddaða,
eins og það hefði verið hún, sem
var bitin.
„Gætið yðar,“ sagði sú ráma í
kvíðafullum áminningarróm. „Gæt-
ið yðar!“
Raddir þeirra voru honum hvatn-
ing til enn frekari aðgerða. Hann
sparkaði og togaði enn ákafar. Og
að lokum tókst honum að skilja
hundana brot úr sekúndu. Brot úr
sekúndu hafði hvorugur hundurinn
tak á hinum með tönnunum. Peter
greip tækifærið, þreif í hnakka-
drambið á bolhundinum og lyfti
honum upp í loftið urrandi og
glefsandi. Rottuhundurinn stóð
fyrir framan hann geltandi og
gerði öðru hvoru æðisgengna til-
raun til að hoppa upp og glefsa í
svartar afturlappir óvinarins. Pet-
er hóf Pongo hátt á loft, eins og
Perseus hóf upp höfuð Gorgons,
og hélt rottuhundinum frá sér með
fótunum. Barnfóstran og litla
*) Grísk söguhetja.