Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 49

Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 49
DVÖL 127 hugsa um liðna tíð. En þegar Abram Strong dvaldi á svipmildum septemberkvöldum á þeim slóðum, þar sem litla „Dums“ lék sér forð- um og hristi sína gulu lokka, þá fölnaði brosið hans alkunna og hvarf af vanga. Malarinn hélt í ró og næði upp brattan og krókóttan stíginn. Trén stóðu svo þétt meðfram göt- unni, að hann gekk í skugga þeirra með hattinn í hendinni. íkornarnir léku sér á gamla skíðgarðinum, sem var á hægri hönd. Akurhænurnar kölluðu á unga sína inni í þykkn- inu. Kvöldsólin sló roða sínum á gljúfragilið, sem opnaðist mót vestri. Miður september! — Um þetta leyti árs, svo ekki munaði nema örfáum dögum, hafði Aglia horfið. Nokkrir sólargeislar höfðu smog- ið á milli trjánna og skinu á gamla yfirfallshjólið, þar sem það enn stóð, hálfhulið af flækjujurtum skógarins. Litla húsið hinum megin við veginn var enn ekki fallið, en það mundi tæplega standast storma og bylji næsta vetrar. Það var umvafið vínviðarflækjum og villiblómum, og hurðin hékk á öðru hjari. „Faðir Abram“ ýtti á mylluhurö- ina og gekk hljóðlega inn. Og svo stanzaði hann, fullur undrunar. Hann heyrði ákafar grátstunur innan úr kirkjunni. Hann horfði í kring um sig og sá ungfrú Chester, sem sat þar á bekk og grúfði sig yfi'r opið bréf. „Faðir Abram“ gekk til hennar og tók þétt um hönd hennar. Hún leit upp, hvíslaði nafn hans og reyndi að segja eitthvað. „Ekki strax, ungfrú Rose“, sagði hann góðlátlega. „Bíddu svolítið enn. Hljóðlátur grátur er hinn mesti léttir, ef þú ert hnuggin.“ Það var engu líkara en að gamli malarinn, sem sjálfur hafði reynt svo miklar sorgir, væri hreinasti töframaður í þvi að létta þeim af öðrum. Ungfrú Chester hægði fyrir brjósti og hún tók litla klútinn sinn og þurrkaði eitt eða tvö tár, sem höfðu fallið á stóru hendina hans „föður Abrams“. Og svo leit hún upp og brosti gegnum tárin. Ungfrú Chester gat ætíð brosað áður en tárin höfðu haft tíma til að þorna, á sama hátt og „faðir Abram“ gat brosað þrátt fyrir sína sorg. Að þessu leyti voru þau ákaf- lega lík. Malarinn spurði einkis, en ung- frú Chester fór brátt að segja hon- um. Það var gamla sagan, sem unga fólkinu virðist ætíð svo stór og þýðingarmikil, og sem alltaf vekur bros minninganna á andliti gamla fólksins. Ástin átti meginþáttinn, eins og þú munt réttilega hafa getið til. í Atlanta var ungur mað- ur, svo yndislegur og góður, að hann átti sér engan líka. Hann hafði uppgötvað, að ungfrú Chester var einmitt þeim sömu dyggðum búin, og það fram yfir alla aðra í
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Dvöl

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dvöl
https://timarit.is/publication/619

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.