Dvöl - 01.04.1940, Qupperneq 49

DVÖL
127
hugsa um liðna tíð. En þegar
Abram Strong dvaldi á svipmildum
septemberkvöldum á þeim slóðum,
þar sem litla „Dums“ lék sér forð-
um og hristi sína gulu lokka, þá
fölnaði brosið hans alkunna og
hvarf af vanga.
Malarinn hélt í ró og næði upp
brattan og krókóttan stíginn.
Trén stóðu svo þétt meðfram göt-
unni, að hann gekk í skugga þeirra
með hattinn í hendinni. íkornarnir
léku sér á gamla skíðgarðinum, sem
var á hægri hönd. Akurhænurnar
kölluðu á unga sína inni í þykkn-
inu. Kvöldsólin sló roða sínum á
gljúfragilið, sem opnaðist mót
vestri. Miður september! — Um
þetta leyti árs, svo ekki munaði
nema örfáum dögum, hafði Aglia
horfið.
Nokkrir sólargeislar höfðu smog-
ið á milli trjánna og skinu á gamla
yfirfallshjólið, þar sem það enn
stóð, hálfhulið af flækjujurtum
skógarins. Litla húsið hinum megin
við veginn var enn ekki fallið, en
það mundi tæplega standast
storma og bylji næsta vetrar. Það
var umvafið vínviðarflækjum og
villiblómum, og hurðin hékk á öðru
hjari.
„Faðir Abram“ ýtti á mylluhurö-
ina og gekk hljóðlega inn. Og svo
stanzaði hann, fullur undrunar.
Hann heyrði ákafar grátstunur
innan úr kirkjunni. Hann horfði í
kring um sig og sá ungfrú Chester,
sem sat þar á bekk og grúfði sig
yfi'r opið bréf.
„Faðir Abram“ gekk til hennar
og tók þétt um hönd hennar. Hún
leit upp, hvíslaði nafn hans og
reyndi að segja eitthvað.
„Ekki strax, ungfrú Rose“, sagði
hann góðlátlega. „Bíddu svolítið
enn. Hljóðlátur grátur er hinn
mesti léttir, ef þú ert hnuggin.“
Það var engu líkara en að gamli
malarinn, sem sjálfur hafði reynt
svo miklar sorgir, væri hreinasti
töframaður í þvi að létta þeim af
öðrum.
Ungfrú Chester hægði fyrir
brjósti og hún tók litla klútinn
sinn og þurrkaði eitt eða tvö tár,
sem höfðu fallið á stóru hendina
hans „föður Abrams“. Og svo leit
hún upp og brosti gegnum tárin.
Ungfrú Chester gat ætíð brosað
áður en tárin höfðu haft tíma til
að þorna, á sama hátt og „faðir
Abram“ gat brosað þrátt fyrir sína
sorg. Að þessu leyti voru þau ákaf-
lega lík.
Malarinn spurði einkis, en ung-
frú Chester fór brátt að segja hon-
um.
Það var gamla sagan, sem unga
fólkinu virðist ætíð svo stór og
þýðingarmikil, og sem alltaf vekur
bros minninganna á andliti gamla
fólksins. Ástin átti meginþáttinn,
eins og þú munt réttilega hafa
getið til. í Atlanta var ungur mað-
ur, svo yndislegur og góður, að
hann átti sér engan líka. Hann
hafði uppgötvað, að ungfrú Chester
var einmitt þeim sömu dyggðum
búin, og það fram yfir alla aðra í