Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 75

D VÖL
153
ísabella fór viðutan inn og reik-
aðil tilgangslaust um íbúðina. Hún
tók upp morgunblaðið og las:
„Hegningarverð góðsemi — þrjár
manneskjur hafa verið dæmdar
fyrir að sýna pólskum stríðsföng-
um góðsemi .... “
Hún fleygði blaðinu í burtu og
lét sig falla niður í stól. Það var
eins og allt sýndist verra og von-
lausara í dag. Hafði hún þá rangt
fyrir sér eftir allt, að Þjóðverjar
væru gott og vingjarnlegt fólk í
hjarta sínu? Sumt af slúðrinu í
frú Schulter hafði borað sig inn
í vitund hennar, og það fór hrollur
um hana.
„Hver heldurðu, að hafi getað
ljóstrað upp um hann?“ hafði frú
Schulter spurt.
Sá, sem væri líklegastur — ráðs-
konan hans — var heyrnarlaus.
Sá, sem væri líklegastur....
„Guð! — það gerir mig vitlausa.“
Hún hafði ákafan höfuðverk,
tók inn aspirín og lagðist fyrir.
„Ef ég hefði komið heim með
fregnmiðann....“
Hún lokaði augunum, en fannst
þá skyndilega, að hún vera hund-
elt af öllum hinum illviljuðu,
hefnigjörnu, litlu kvikindum í
æfintýrum Grimms, sem hún hafði
alltaf hatað. Ah! — Hún varð að
komast undan þeim; en þá rakst
hún á vegginn alþakinn af bókum
— Þýzkaland fœrir klukkuna aftur,
Ég var fangi Hitlers, Barátta mín.
6 Hún hafði lesið þær allar og
langtum fleiri. Það var ekki svo
sem hún hefði gengið blindandi í
hjónabandið.
„Það, sem Þýzkalandi er fyrir
góðu, er rétt.“ Það var skýrt og
óumflýanlegt.
En Ernst — Ernst var ekki þessu
líkur; hann var læknir, vísinda-
maður og vísindin eru alþjóðleg.
„ÞaS, sem Þýzkalandi er fyrir
góðu, er rétt! Og Ernst er Þjóð-
verji,“ hamraði í huga hennar.
„Já, en hann tilheyrir Þýzkalandi
Brahms og Diirers, Goethes og
Svartskógarins, landi hinna út-
skornu helgiskrína í bœheimsku
ölpunum — ekki Þýzkalandi gœsa-
gangsins, „heil“-hrópanna og
valdalostans."
„En hvernig veiztu hvar hið fyrra
endar og hið síðara tekur við?“
Hana svimaði í höfðinu og það
næstum þyrmdi yfir hana.
Hvernig hafði hún viljandi geng-
ið í svona hræðilega gildru —
gildru, sem engin leið var að um-
flýja, nema hún yrði drepin af
brezkri loftsprengju! Þó fór hún
að hlæja, þegar hún hugsaði út
í, hvernig brezkur flugmiði hafði
næstum komið að sama gagni.
Hvers vegna hafði hún ekki tekið
hann? Ef hún hefði komið heim
með hann, hefði hún vitað með
vissu ....
ísabella greip hatt sinn og kápu
með ofsa. Hann gæti verið þar enn
þá.
Hún heyrði lykli snúið í skráar-