Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 72

150
DVÖL
0« IIugiiiiðariifr félln
Eftir Margaret Keaves
f Ensk vcrðlnunaHiiga ^
Magnús A, Arnason þýddi
Engin egg, engin glóaldin, enginn
fiskur — ekkert nema þessar eilífu
bjúgur, og ómöguluegt aö vita, hvað
í þeim kynni að vera. Súrsað kál
og bjúga eru fáskrúðug veizluföng
til að halda upp á fyrsta brúð-
kaupsafmælið sitt. Flestar smábúð-
irnar voru lokaðar eftir endilangri
götunni og dregið fyrir gluggana,
en utan við „Wurstladen“ —
bjúgnagerðina, kallaði ísabella það
— stóðu raðir af konum og biðu
þolinmóðar.
ísabella hikaði, en hélt síðan
kæruleysislega fram hjá og sveifl-
aði hálftómri körfunni. Hún kom
sér ekki að því að slást í hópinn —
ekki í dag. Það var nógu slæmt á
öllum tímum að vera útlendingur
af óvinaþjóð, en í dag mundi hún
hafa enn minni vinsældum að
fagna,því að kvöldið áður hafði við-
vörunarmerki verið gefið og brezk-
ar flugvélar höfðu svifið hátt yfir
Berlín og stráð flugmiðum yfir
borgina. Það var sagt, að þeir hefðu
fallið í þúsundatali ofan úr næt-
urhimninum, en enginn varð þess
áskynja, hvað um þá varð. Þeir
þorðu ekki að vita það, hugsaði
hún raunalega. Mikið vildi hún
gefa til að sjá eina af þessum
kveðjum að heiman!
Og í því sá hún það! Miðunum
var kænlega þrýst á milli moldar-
sköfu og veggjar í auðu húsi. Það
var enginn vafi, að það var einn
af forboðnu flugmiðunum. Hví-
lík heppni! Næstum ósjálfrátt
beygði hún sig ofan að honum, en
varfærnin og forsjálnin, sem verið
höfðu verndarvættir hennar frá
því að stríðið hófst, lögðu báðar að-
varandi hönd á axlir hennar, og
um leið og hún leit til baka datt
henni í hug:
„Gunther, þessi feiti dóni í
bjúgnagerðinni, mundi fúslega gefa
af sér eyrun til að sjá mig lesa
hann!“
Nauðug færðist hún áfram nokk-
ur skref. Henni fanst hún vera eins
og ferðalangur á eyðimörk, sem fer
viljandi framhjá vatnsbóli, án þess
að fá sér að drekka. Aðeins að lesa
það og handleika það áður en hún
eyðilagði það, mundi verða tengi-
liður við England. Og guð vissi, að
það var lítið um áþreifanlega
tengiliði nú á dögum. Jafnvel bréf
að heiman — þau, sem til skila
komu — voru í þvinguðum tón
eins og bréfritarinn væri að setja
sig í samband við þann, sem er
þegar dauður; þau færðu henni
engar verulegar fregnir.