Dvöl - 01.10.1941, Qupperneq 50

288
D VÖL
Mig svimaði.
„Getum við ekki beðið einn dag
enn, án þess nokkur verði drep-
inn til þess að seðja hungur hinna,“
sagði hún.
„Þú hefir komið því til leiðar,.
að við höfum frestað því í tvo
daga,“ svaraði ég. Tuttugu og
fjórar klukkustundir eins og þess-
ar síðustu nægja til að gera út af
við okkur öll.“ Svo hné ég niður á
borðið, sem verið hafði hvíla mín
síðustu klukkustundirnar. Ég hafði
ekki talað svona mikið í heila
viku. Ég varð eins þreyttur af því
og skógarhöggi.
Stúlkan smeygði beinaberum
handleggnum undir höfuð mitt og
lagði varirnar þétt að eyra mínu.
„Ég hefi geymt ofurlítinn brauð-
mola handa þér,“ hvíslaði hún.
Það kom vatn i munninn á mér.
Ég varð að gapa til þess að koma
bitanum út á milli tannanna. Svo
tuggði ég varlega tvisvar eða
þrisvar sinnum, því að ég var
hræddur um að það sæist. Það var
ekki af ótta við, að þeir réðust á
mig. Nei, þeir voru of lasburða til
þess. En ég vissi, að það myndi
margfalda þjáningar þeirra, ef
þeir sæju mig vera að éta.
Stúlkan hafði farið frá mér og
stóð nú hjá hollenzka matsvein-
inum. Ég sá ekki framan í hann,
en þegar ég sá hana hvísla ein-
hverju að honum datt mér dálít-
ið í hug.
„Jinks!“ hvíslaði ég. Jinks leit
við, þegar hann heyrði nafn sitt
nefnt, og horfði á mig líflausum
augum.
„Hverju hvíslaði stúlkan að
þér, þegar hún gaf þér brauðbit-
ann í gær?“
„Hún gaf mér aðeins munnbita
af brauði. Nú hugsa ég, að hún sé
að gefa matsveininum brauð.“
Við horfðum báðir þangað, sem
matsveinninn lá, og hvíldi höfuð-
ið upp við sjóferðakistuna. Stúlk-
an hafði fært sig að siglutrénu,
sem reist hafði verið til bráða-
birgða. Við sigluhúninn var neyð-
arflaggið. Matsveinninn lá og
tuggði brauðbitann sinn í laumi.
Ég skreið á höndum og fótum
þangað, sem stúlkan var.
„Ég drep þann, sem þú gefur
brauð næst,“ sagði ég. „Éttu brauð-
ið þitt sjálf
„Þú fékkst síðasta munnbitann,“
svaraði hún.
Ég þóttist viss um, að hún væri
að ljúga. Ég skipti mér ekki
meira af stúlkunni, heldur skreið
til Jinks. Ég hélt, að það ætlaöi
að líða yfir mig.
„Heyrðu,“ sagði ég við Jinks.
„Þú sagðist vera fús til að deyja
til þess að bjarga okkur hinum?“
„Já, það veit guð.“
„Hvernig eigum við að deyða
þig?“
Jinks horfði tryllingslega um-
hverfis sig. Það voru tveir bitlaus-
ir hnífar og ein öxi á flekanum.
Öxin kom ekki til greina. Enginn
okkar hafði krafta til þess að lyfta
henni. Hnífarnir voru of bitlausir
til þess að hægt væri að opna með
þeim æð. Auk þess myndi enginn
á flekanum hafa mátt til þess að
sarga sundur skinnið á horuðum
handleggjunum.
„Ég ætla að binda vasaklútinn
um hálsinn á mér og hengja mig,“
sagði Jinks.
Hann hafði þegar brugðið klútn-
um um hálsinn, en var of máttfar-
inn til þess að geta hert að. Hann
hætti þesari tilraun eftir nokkrar
mínútur og lá kyrr,
Tilraun Jinks til að hengja sig
blés mér nýrri hugmynd í brjóst.
Ég skreið þangað, sem kaðalspotti