Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 16

10
DVÖL
ar nýjungar og breytingar helzt
kynnu að verða að notum, og er
það þrautin þyngri.envandasamast
er þó að segja, með hverjum hætti
þær kynnu að geta komizt á, og
ætla ég því að leiða það hjá mér
að þessu sinni, en á hitt getum
við drepið með fáum orðum, þó
tíminn sé naumur.
Þær nýjungar, sem Önundur hef-
ur tilgreint, nefnilega skógaplönt-
un, akuryrkja og þvílíkt, væru að
sönnu mikið góðar, ef þær gætu
artazt hér í iandi, en þar eð það
er mjög óvíst og margt af því, sem
á meðal vor tíðkast, þarf töluverðr-
ar lagfæringar við, þá ætla ég, að
það sé nær að hugsa ekki svo hátt
í fyrstunni, en gefa sig heldur við
því, sem liggur nær oss og verður
oss fyrst um sinn að meiri notum.
Sighvatur: „Hvað er það, gamli
maður?“
Aðkomumaður: „Það er margt,
sem bæði viðkemur einstaka lands-
plássum og öllu landinu yfir höfuð.
En nú ætla ég að spyrja þig að
annarri spurningu: Hvað er það,
sem mest undirbýr mannsins kjör?“
Sighvatur: „Ef það er ekki gott
barnauppeldi og uppfræðing, þá
veit ég ekki, hvað það getur verið.“
Aðkomumaður: „Ertu því sam-
dóma, Önundur?“
Önundur: „Já, en það getum við
bezt lært af þeim dönsku. Það er
æði munur á, hvað kaupstaðabörn-
in kunna sig betur en bændabörn-
in ofan úr sveitunum.“
Aðkomumaður: „Vera kann það,
að kaupstaðabörnin séu vel frædd
um þá hluti, er viðkoma því standi,
sem þau síðan vænta að lifa í, en
ólíklegt er, að þau fái það uppeldi,
sem er hentugt fyrir þau börn,
sem síðan verða bændur. En hvað
segir þú, Þjóðólfur minn, hér til?“
Þjóðólfur: „Ég held, að það sé að
sönnu gott að ala börnin vel upp,
en ég held líka, að það þurfi ekki
mikla kunnáttu til þess. Ég segi
fyrir mig, ég hef aldrei verið kall-
aður skýr eða lærður, þó ég með
raupinu og öllu saman hafi ekki
heldur verið heimskur, en ekki hef-
ur á öðru borið en ég hafi getað
uppalið krakkana mína. Ég hef
strax gefið þeim nýmjólk eða aðra
kröftuga fæðu, þegar þau hafa
komið út af móðurlífi, til að hressa
þau á og fá þau til að dafna. Síðan
hef ég látið vefja þau innan í þykka
reifa og bundið þétt utan um með
lindanum, svo þeim skyldi verða
nógu hlýtt. Þegar þau hafa farið
að stálpast og verða ódæl, þá hef
ég bariö þau eins og fisk, svo það
er ekki mér að kenna, að þau eru
bæði þrá og stórlynd. Ekki hef ég
heldur vanið þau á letina, því síð-
an þau komu úr vöggu, hef ég haft
þau við vinnu og aldrei liðið þeim
að vera iðjulausum eða hafa ólæti.
Barnalærdóminn hef ég látið þau
hlaupa yfir í hjáverkum til að koma
á fermingunni, og nú veit ég ekki,
hvað vantar á gott uppeldi.“
Aðkomumaður: „Ekki held ég, að
þetta sé sá bezti máti að uppala
börn, og fleira mun þar við að-