Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 17

dvöt.
11
gæzluvert en þú hefur talið, ef það
á að vera gott uppeldi. Dýrin verja
miklu meira ómaki til að uppala
afkvæmi sín en þú. Ég fæ ekki í
þetta sinn frætt þig um barnaupp-
eldið til hlítar, og vil því láta mér
nægja að segja þetta: Nýmjólk og
önnur kröftug og þung fæða er ó-
hentug fyrir ungbarnanna veika
maga. Að vefja þau blautlimuðu
ungbörn in.hari í þykka reifa er
skaðlegt og því skaölegra sem þétt-
ar er um vafið með lindanum, eða
ætli þér fyndist það þægilegt að
vera fjötraður svona núna, og hef-
ur þú þó sterkari limi en þau? Að
hindra börnin frá að leika sér og
berja þau eins og fisk fyrir hverja
yfirsjón er ofur fáfræðislegt,. En
þegar maður vill ala sér upp góð-
an hest eða venja hund, kostar
það ekki nokkurt ómak og að-
gæzlu?“
Þjóðólfur: „Biddu fyrir þér, jú,
mikla. Maður skal fyrst láta fol-
ann ganga undir móðurinni, ala
hann síðan vel á góðu heyi, kemba
honum á hverjum degi og bera
honum vátn, klippa hann í nárun-
um og passa,að húsið hans sé hent-
ugt og hreint. Það á að vera hátt
undir framfótunum og hátt í stall-
inn, svo hann þurfi að teygja sig.
Þar við venst hann til að bera fal-
lega höfuðið. Heyið g, maður að
velja grænt og gott og varast, að
það sé ornað, svo að hann fái ekki
innihnjósku. Líka á að hrista það
vel í hvert sinn.Ekki á maður ein-
ungis að ala önn fyrir, að folinn
verði feitur, heldur að hann verði
fjörugur. Að ríða hestefni til kosta
er mikill vandi. Maður verður meira
ag neyta lags en orku og vinna
hann með tímanum, ef hann er
þver. Ekki hjálpar að beita keyr-
inu mikið. Það er bezt að neyta
þess sjaldan og þá að gagni, ann-
ars verður hann þrár og staður. Ef
maður kann ekki sjálfur að ríða
hest til kosta, er miklu betra að
koma honum til einhvers reið-
manns til kennslu. Vanti mann
kunnáttu til að hirða hann á vetr-
ardag eða gott fóður, er betra að
koma honum niður hjá einhverj-
um, sem hvorugt vantar, því þó
það kosti mikið, er ekki sjáandi
eftir því, þegar það er gott hest-
efni. Þar að auki á maður að venja
faxið fallega og klippa hann snot-
urlega á vorin. Líttu á hann Grána
minn þarna, hann sýnir það, hvort
ég kann ekki að fara með klár-
ana.“
Önundur: „Það er satt, það er sá
mesti stólpagripur og hlaupavarg-
ur, sem ég hef þekkt. Hann hefur
allt til að bera.“
Þjóðólfur: „Sama er að segja um
lambaeldið. Þegar ég hef alið
lömbin vel á fyrsta og öðrum vetri,
þá hafa orðið úr þeim beztu sauð-
ir. En vilji maður venja hund, þá
verður maður að æfa hann oft og
lokka hann með ýmsu móti, þang-
að til hann er fullnuma.“
Aðkomumaður: „Þarna ertu heima,
Þjóðólfur. Nú þótti mér þér tak-
ast upp. Þegar þú talar um að venja