Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 46

40
D VÖI
Við Evanshöfða
skamms orðinn að minnsta kosti
sextíu mílur á klukkustund. Vind-
urinn hvein við eyrað og umhverf-
ið varð að iðu. Sú för var flugi
líkust. Á hverju augnabliki bjugg-
ust þeir við að steypast í hina
köldu gröf einhverrar jökulgjár-
innar, sem gleypti þá — og svo
væri öllu lokið.
Mínúturnar liðu og sleðinn þaut
áfram. Allt í einu varð skrið hans
svifmjúkt og fleygt, og þeir fundu
og vissu, að hann sveif í lausu lofti.
Nú var víst öllu lokið. — Nei. Nú
snart hann hjarnið aftur og þaut
áfram yfir hrjúfa jökulstorkuna.
Þeir höfðu flogið yfir jökulgjá. Svo
leið örskömm stund. Þá lenti sleð-
inn allt í einu utanhallt í íshrygg,
fór á hliðina og hvolfdi og dró síð-
an á eftir sér í aktaugunum menn-
ina þrjá, unz hann nam staðar að
lokum.
Hvernig þeir sluppu lífs og ó-
skaddir við þá byltu er kraftaverk,
sem enginn fær nokkru sinni skýrt
né skilið. Þeir þreifuðu um liðu og
limu, en hvergi var liðhlaup eða
brot að finna. Þeir risu á fætur og
fóru að athuga sleðann, og þá sáu
þeir, að einn skíðastafurinn var
horfinn, og varð ljóst, hvernig á
hvarfi hans mundi standa. Er þeir
„flugu“ yfir gjána, hafði hann rek-
izt í ísklump á gjáarbarminum, og
ólin, sem hélt honum, hafði slitn-
að, og hann síðan fallið í gjána.
Þeir litu alvarlegir hver á annan,
en sögðu ekki orð. Þeir fundu hve
mjótt hafði verið á munum, að