Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 48

42
D VÖL
sýnileg. Þeir urðu að láta sér lynda
að taka stefnuna eftir litla og ó-
nákvæma áttavitanum, sem var á
sleðanum. En slíkur áttaviti er ekki
líklegur til þess að geta leitt nokk-
urn mann að lítilli birgðastöð, sem
leynist einhvers staðar í þessu
brimhvíta jökulhafi í fjórtán mílna
fjarlægð. Vegna þokunnar var
heldur ekki hægt að vanda veginn
og forðast torfærur, og nálarnar
í þokunni urðu þéttari og sárbeitt-
ari, og stöðugt varð erfiðara að sjá
fótum sínum forráð.
Brátt sá Evans, að þeir stefndu
í ógöngur. Sér til mikillar skelfing-
ar varð hann þess áskynja, að yfir-
borð jökulsins varð sífellt ójafnara
og úfnara. Djúpar sprungur urðu
á vegi þeirra og hvert sem litið
var blasti aðeins við úfið íshraun-
ið. Að draga fjögur hundruð punda
þungan sleða þarna var enginn
barnaleikur. Hver einasti metri
kostaði meiri átök og erfiði en fært
var venjulegum mönnum. En þess-
ir þrír hörðnuðu pólfarar voru
ofurmennskir í þessari raun.
Ekki var um að ræða að snúa við
og leita fyrir sér um betri leið, því
að enginn gat sagt um, hvort henn-
ar skyldi leita til hægri eða vinstri.
Þeir streittust því áfram og settu
alla von sína á það, að sólin mundi
brátt eyða þessu mistri og gera
þeim fært að finna leið út úr þess-
um ógöngum. Móða og ísing sett-
ust á snjóbirtugleraugun, og þeir
urðu að taka þau af sér til þess
að sjá handaskil. Útlitið var ekki
glæsilegt. En þessir þrír menn
höfðu óbilandi hugrekki, og þetta
mótlæti náði ekki að buga þá. Um
hádegið virtist þokuna taka að
létta örlítið, og þar sem þeir voru
þá orðnir mjög örmagna, áleit Ev-
ans réttast, að þeir hinkruðu við
og fengju sér bita, meðan þeir biðu
eftir að þokunni létti alveg. Eftir
nokkra leit fundu þeir sléttan blett
til þess að reisa tjald sitt á og tóku
að hita sér te.
Eftir klukkutíma var þokan að
mestu eydd, og þeir sáu framund-
an tinda hárra fjalla, sem fá
mannleg augu höfðu áður litið.
Þeir tóku nú tjaldið upp og héldu
af stað, hresstir af teinu og örv-
aðir af batnandi veðri. Evans datt
í hug að snúa við og finna stefn-
una á ný, en sá brátt, að það var
hið mesta óráð. Þeir urðu um fram
allt að ná sem fyrst fram til forða-
búrsins og afla sér fæðis, og í öðru
lagi voru þeir allt of aðframkomnir
til þess að draga hinn þunga
sleða sömu leið til baka yfir ís-
klungrið, því að sú leið var allmik-
ið á fótinn. Klukkustundum sam-
an streittust þeir áfram. Stundum
komu þeir að svo breiðum jökul-
sprungum, að þei r urðu að brúa
þær með sleða og skíðum. Fyrir
kom þó, að þeir fundu ísbrú yfir
slíka sprungu, en þurftu þá oft að
fara langan krók.
En geislar sólarinnar tóku nú
að dofna mjög á nýjan leik, út-
sýnið þvarr og vonleysið settist
um þá. Umhverfis þá á alla vegu