Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 49

D VÖL
43
lá þessi úfna frannbreiða eins og
net, sem þeir sátu fastir í. Þeir
vissu nú, að þeir höfðu villzt inn
í íshraunið mikla, sem er á miðjum
Beardmorejökli. Ennþá streittust
þeir áfram, seigla þeirra var óbil-
andi, en kraftarnir voru á þrot-
um. Hvað eftir annað urðu þeir að
lyfta sleðanum — fjögur hundr-
uð punda þungum — yfir hvassa
íshryggi. Ófærðin virtist stöðugt
versna og sprungurnar urðu breið-
ari og dýpri. Þ'eir urðu þrásinnis
að leita langan veg, ýmist til hægri
eða vinstri, til þess að finna færa
leið yfir þær.
Klukkan átta um kvöldið voru
þeir staddir á hrygg eða bungu
milli tveggja langra og breiðra
sprungna. Þeir voru komnir yfir
aðra og leituðu að brú yfir hina.
Að lokum komu þeir að örmjórri
spöng. Ekki var aðra brú að finna
í námunda, og þeir voru að þrot-
um komnir, svo að ekki var um
annað að ræða, en að leita þar
yfir sprunguna, þótt sýnt væri, að
það yrði hin mesta hættuför. Þeir
stönzuðu snöggvast og köstuðu
mæðinni. Síðan settu þeir sleðann
ofan á spöngina, sem var lægri en
sprungubarmurinn. Spöngin var
svo mjó, að Lashly, sem fór fyrstur
yfir, þorði ekki að ganga upprétt-
ur, eða líta niður í svart tómið.
Hann settist klofvega á spöngina
og þokaði sér áfram, og til ör-
yggis hafði hann um sig fjall-
göngukaðal.
Að lokum komst hann þó yfir
að hinni brúninni og kleif upp á
hana. Næst var að draga sleð-
ann yfir. Það var gert á þann hátt,
að Lashly togaði varlega í hann,
en hinir héngu sinn í hvorri hlið
hans og reyndu að halda þannig
jafnvægi hans. Þeir sögðu allir síð-
ar, að þessi stund hefði verið hin
ofvænisfyllsta í lífi þeirra. Á
hverju augnabliki bjuggust þeir
við, að sleðinn missti jafnvægið
og steyptist í djúpið og drægi þá
með sér í tortíminguna.
Með ýtrustu varkárni þokaðist
sleðinn þumlung eftir þumlung eft-
ir rimanum, og að lokum nam hann
við brúnina, og Lashly greip í hann
og hélt honum við, meðan Evans
og Crean mjökuðu sér fram með
sleðanum og fikruðu sig upp á
brúnina. Svo tóku þeir allir rösk-
lega í taugarnar og kipptu sleð-
anum upp til sín. Eins og áður hef-
ur verið sagt, vóg sleðinn fjögur
hunduð pund, og það reyndi á
ýtrustu krafta þessara örþreyttu
manna að draga hann upp.
Án nokkurrar tafar brugðu þeir
svo akólunum um axlirnar og
þrömmuðu af stað. Útlitið var
skuggalegt. Matur þeirra var nær
til þurrðar genginn. Þeir voru ör-
magna af þreytu og störðu blóðr
hlaupnum augum út í mistrið í von
um að sjá þar bjarma af sólar-
geisla, sem brotnaði í þokunni. Eng-
in leið virtist út úr þessum ógöng-
um. Það var óðs manns æði að
ætla sér að tosa sleðanum gegnum
þetta klungur, og jafn ómögulegt