Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 50

DVÖI
44
var að skilja hann eftir, því að
á farangrinum, sem á honum var,
var lífsvon þeirra byggð.
Evans var það ljóst, að ef þeir
áttu að bjargast, varð að grípa til
örþrifaráða. Hann ákvað að nema
staðar. Hinir skildu líka ástæðurn-
ar til fulls. Kverkar þeirra voru
svo þurrar, að þeir gátu ekki mælt
orð frá vörum. Hin veika von hafði
gert þeim fært að leggja á sig
þetta ofurmannlega erfiði, en nú,
er hún virtist þrotin, voru þeir
aflstola menn. Þolgæði, seigla og
kraftur þeirra, hert og eflt af þús-
und þrautum pólferðanna, virt-
ist með öllu þorrið. Einhvers stað-
ar í námunda var forðabúrið, sem
fól líf þeirra, en enginn þeirra
vissi þó, hvert þess skyldi leita.
Þeir létu fallast niður á sleðann.
Þannig leið stund.
Þá stóð Evans á fætur, smeygði
af sér akólinni og sagði: „Ég fer
að leita að færri leið. Við getum
ekki haldið svona áfram“.
í fyrstu reyndu félagar hans að
fá hann til að hætta við það. Það
var of hættulegt að skilja hópinn,
sögðu þeir, og hann gat hrapað i
hulda gjá, ef hann gekk um taug-
arlaus. En hann benti þeim á, að
það væri ennþá meiri hætta að
halda áfram þessari vonlausu strit-
ferð.
Þeir yrðu að minnsta kosti að
finna einhvers staðar sléttan blett
undir tjaldið, svo að þeir gætu
hvílzt um stund og safnað kröft-
um til nýrrar sóknar og leitar að
vistabúrinu. Nóttin fór í hönd, og
þeir voru sannarlega ekki færir um
næturferð í þessu færi.
Eftir að hafa ráfað fram og aft-
ur nokkra stund, kom Evans að all-
mikilli hvos í jöklinum. Hann gekk
ofan í hana og þvert yfir hana. En
er hann kom upp á hrygginn hand-
an hennar, sneri hann sér við og
rýndi í áttina til sleðans. Þá sá
hann tvo menn, sem stóðu uppi á
íshól og bar við blýgráan himininn.
Það voru félagar hans, sem reyndu
á þennan hátt að gefa för hans.
öryggi, þótt þeir væru að niður-
lotum komnir eftir þennan hræði-
lega dag. Hann hélt nú áfram yfir
hrygginn og ofan í næstu dæld,
en þar nam hann staðar, því að at-
hygli hans var vakin á því, að þar
var ísinn sprungulaus. Botn lægð-
arinnar var af sléttum, bláum ísi. í
einni svipan skaut endurminningu
upp í huga hans frá því, er hann
var á suðurleið. Hann kannaðist
við þessar dældir og ísöldur. Ef
honum skjátlaðist ekki, voru þeir
staddir í jaðri jökulhraunsins, og
hlutu að ná til forðabúrsins áður
en þróttur þeirra væri úti. Nokkr-
ar mínútur horfði hann yfir um-
hverfið og reyndi að endurþekkja
kennileiti og skerpa minni sitt.
Svo féll hann á hné og gerði þá
bæn, að svo mætti reynast, að hann
hefði nú fundið leiðina til bjarg-
ræðis.
Svo reis hann á fætur og skund-
aði upp hallið. Af háhryggnum sá
hann margar reglulegar ísöldur