Dvöl - 01.01.1944, Side 51

D VÖL
45
meö dældum á milli, og langt í
norðvestri reis skrítið, rauðleitt
klettarið, sem hann þekkti. Þar
skammt frá höfðu þeir komið
forðabúrinu fyrir. Leiðin út úr ó-
göngunum var fundin, og lífsbjörg
á næsta leiti.
Þá var eins og Evans fyndist sér
hverfa allur máttur, og sporin til
félaganna urðu honum ótrúlega
erfið, en að lokum komst hann þó
til þeirra og sagði þeim, hvers hann
hefði orðið vísari.
Leit hans hafði aðeins tekið eina
klukkustund, en að koma sleðanum
yfir á slétta jökulinn tók þá þrjár
stundir. Þar tjölduðu þeir og hit-
uðu sér te til hressingar undir síð-
asta áfangann til forðabúrsins. Þeir
átu síðustu tvíbökurnar og allt
annað ætilegt, sem eftir var. Síðan
var ekki boðanna beðið, helduf
lagt af stað, og nú var von og gleði
í fylgd með þeim. Þeir náðu til
búrsins skömmu eftir miðnætti, og
höfðu þá verið á ferð síðan klukk-
an sex um morguninn, og aðeins
staldrað við tveim sinnum. Ekki var
því að undra, þótt fast væri sofið
þá nótt, og ekki rumskað fyrr en
langt var liöið á dag.
Þegar Evans vaknaði, fann hann,
að hann hafði fengið slæma snjó-
blindu, sem stafaði af því, að hann
hafði gengið gleraugnalaus, er erf-
iðast var að rata dagana áður.
Blindan hafði í för með sér ákaf-
ar kvalir, en til allrar hamingju
var ferðalagið þennan dag leikur
hjá því, sem áður hafði verið.
Næstu daga gekk ferðin greitt,
og þeir .fóru um átján mílur til
jafnaðar á dag. Þaö voru lengri
dagleiðir, en nokkrar vonir stóðu
til, og 1. febrúar 1912 var heimleið-
in hálfnuð, og það var einmitt
hundraðasti dagurinn í sleðaferð
þeirra Evans og Lashly. Crean hafði
verið nokkru skemur á ferð, því
að hann var í för með Scott, sem
lagði nokkru síðar af stað, en fór
hraðar yfir og náði Evans, sem
tafðist við að koma forðabúrunum
fyrir, eins og ráð hafði verið fyrir
gert.
Vissulega hafði þessi ferð kraf-
izt hámarks mannlegrar getu. Að
ferðast allan þennan tíma fimmtán
mílur til jafnaðar á dag yfir enda-
lausár jökulauðnir, og eiga við að
etja stórhríðar og ægileg frost og
draga fjögur hundruð punda þung-
an sleða, var ekki öllum fært.
Þessi fimmtán hundruð mílna för
er að líkindum ein hin mesta þol-
raun í sögu mannkynsins. Að
minnsta kosti held ég, að engir
menn á vorri öld hafi átt við aðra
eins erfiðleika að etja.
Dagana eftir að þeir héldu frá
þessu forðabúri tók Evans að finna
til óþæginda og máttleysis í líkam-
anum. Og þar var einmitt hundrað-
asta dag þessarar þrotlausu ferðar,
sem hann varð þess fullvís, að um
skyrbjúg var að ræða. Sú hætta
vakir ætíð yfir öllum þeim, sem
ferðast um auðnarlönd og verða að
vera langtímum án nýrrar fæðu
og læknishjálpar.