Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 53

dvöl
47
Óþægindin byrjuðu með stirðn-
un í hnjáliðunum. Honum varð ó-
gerlegt að rétta úr fótunum. Síðan
tóku þeir að sárna og bólgna og
urðu blágrænir.
Honum fór dagversnandi. Góm-
ur hans varð sár og rauður og tenn-
urnar losnuöu. Svo tók að blæða.
Hann varð máttlaus og síþreyttur,
og auðséð var, að ekkert gat bjarg-
að honum nema hvíld, góð og ný
fæða og læknishjálp.
Lashly og Grean voru óþreytandi
í umönnun sinni fyrir hinum sjúka
félaga og yfirmanni. En erfiðleik-
arnir virtust óyfirstíganlegir, og ó-
neitanlega dofnaði með hverjum
öeginum, sem leið, von þeirra um
það, að þeir gætu látið honum í
té þá hjúkrun, sem til bata þurfti,
og þeir sannfærðust brátt um, að
annarra ráða varð að leita. Þeir
urðu með einhverjum ráðum að
koma Evans til aðalstöðvarinnar,
Þar sem læknishjálp og nýja fæðu
var að fá.
Sá hetjuskapur, sem Evans sýndi
þessa veikindadaga, er sannarlega
annálsverður. Hann gafst ekki upp
fyrr en í fulla hnefana, maður sá.
Þjáningar hans jukust stöðugt, og
Lvert nýtt spor var sársaukafyllra
en hið næsta á undan. Þannig dróst
hann áfram hundrað mílna leið.
Hann hafði lagt of mikið að sér
á hinni löngu leið, neytt ýtrustu
krafta við hinn þunga sleða og við
uð koma fyrir forðabúrunum. Hann
hafði stigið yfir takmörk mann-
legrar getu, og þess galt hann nú
grimmilega.
Brátt var svo af honum dregið,
að hann gat aðeins staulazt áfram
með hjálp skíðastafsins. Þannig
reyndi hann að fylgja félögum sín-
um um hríð, en þar kom, að hann
hné niður og gat ekki risið upp aft-
ur.
Þá var ekki haldið lengra þann
daginn og slegið tjaldi, og hinn
sjúki maður borinn inn og um hann
búið svo vel sem kostur var á. Síð-
an var setzt á ráðstefnu. Það var
ljóst, að Evans gat ekki komizt
lengra af sjálfsdáðum. Hann bað
félaga sína að skilja sig eftir og
reyna að bjarga sjálfum sér, svo
sem auðið yrði, en þeir svöruðu
honum ekki. Þeir voru göfugir fé-
lagar, og það ráð hvarflaði ekki
einu sinni að þeim.
Næsta morgun bjuggu þeir um
Evans á sleðanum, svo vel sem
hægt var með svefnpokum sínum
og öðrum mjúkum hlutum. Svo
lögðust þeir í aktaugarnar og héldu
áfram norður á bóginn til lífsins.
Ég veit ekki, hvort hægt er að
gera sér fyllilega í hugarlund, erf-
iðleikana sem nú fóru, í hönd.
Næstu daga hélzt þó sæmilegt veð-
ur, og hver dagleið varð tíu mílur.
En dag nokkurn skall á stórhríð,
sem eyðilagði gersamlega sleðafær-
ið á jöklinum.
Þeir voru nú teknir að nálgast
leiöarlok þesarar fimmtán hundr-
uð mílna farar, en þá virtust loks
öll sund lokast. Kraftar þeirra voru