Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 55

dvöl
°g reif tjaldið opið, og við honum
blasti dásamleg sýn.
Hundaeyki kom á hraðri ferð yfir
íönnina og stefndi að tjaldinu.
Hjálpin var komin.
Ekki er unnt að lýsa geðbrigðum
þeirra félaga á þessari stund. Las~'
hly hafði þó alltaf reynt að treina
vonina hjá hinum veika félaga sín-
um. Það er einnig ógerlegt áð lýsa
tilfinningum komumanna, er þeir
komust að raun urn, að þeir höfðu
komið á síðustu stund og bjargað
þeim félögum. Ekki munaði miklu
að þeir yrðu sömu örlögum að bráð
og Skott og félagar hans.
Forystuhundurinn, fallegur, grár
hundur, sem hét Krisravitsa, virt-
ist skilja allar aðstæður, því að
hann læddist inn í tjaldið og sleikti
andlit og hendur hins sjúka manns,
eins og hann vildi gera honum
skiljanlegt, að raunir hans væru
hú á enda.
Atkinson læknir og Dimitri,
rússneski hundaekillinn, höfðu
ekki beðið boöanna að koma til
hjálpar, og enginn maður gat ver-
ið eins nauðsynlegur á þessari stund
4ð
og Atkinson, hinn ráðagóði leið-
angurslæknir.
Eftir að hundarnir höfðu verið
hvíldír um stund, og þeim félög-
um sögð sagan af göngu Creans,
en hún hafði varað átján klukku-
stundir samfleytt, og gefin góð
máltíð, sem læknirinn hafði með-
ferðis, var Evans settur á sleða
læknisins og Lashly á sleða Dimit-
ris, og síðan ekið af stað og ekki
dregið af hundunum.
Eftir þrjá tíma náðu þeir til Hut
Point, þar sem Crean fagnaði þeim
og gat naumast haft hemil á gleði
sinni. Þar fengu þeir að heyra af
hans eigin vörum söguna um hina
löngu göngu hans.
Mánuðir liðu áður en Evans varð
rólfær, og um nokkurra vikna skeið
var mjög tvísýnt um líf hans. En
hin nákvæma hjúkrun Atkinsons
læknis varð þó dauðanum sterkari
að lokum. Evans náði fullri heilsu,
og um það leyti urðu kunn hin
sorglegu afdrif Scotts og félaga
hans, og Evans varð að taka að
sér stjórn leiðangursins heim til
Englands.
íslenskt skáld látið
JÓN MAGNÚSSON, skáld, er nýlega látinn. Hann hafSi þegar unniS sér
hylli þjóöarinnar sem skáld, þótt tœplega nœSi hann þeim aldri, er flestum
skáldum verður auðið sinna þroskamestu verka. Hann átti og óvenfulegum vin-
sœldum að fagna hjá öllum, sem liöfðu af honum persónuleg kynni. Hann reynd-
ist „Dvöl“ hinn bezti vinur og lét henni oft í té Ijóð og greinar. — Jón Helgason,
fyrrverandi ritstjóri „Dvalar,“ mun skrifa minningargrein um Jón Magnússon
i nœsta hefti.