Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 69

t>VÖL
63
gammar sveimuöu lágt yfir hallinu og skuggarnir liðu hratt og mjúk-
lega á undan þeim. Jói þóttist vita að einhver skepna hefði drepizt í
grenndinni. Kannske var það kýr, kannske taara rotturæfill. Gömm-
unum sást aldrei yfir neitt. Jói hataði þá eins og allir almennilegir
menn, en það mátti ekki drepa þá, þvi þeir eyddu hræjum.
Eftir stundarkorn rölti drengurinn aftur niður brekkuna. Hundarnir
höfðu löngu gefið hann á bátinn og voru horfnir sinna erinda inn í
brúskana. Hann gekk gegnum matjurtagarðinn og stanzaði snöggvast
til að kremja græna melónu undir hælnum, en hann sá strax eftir
því. Hann vissi vel að það var ljótt. Hann sparkaði mold yfir melónuna
til að fela hana.
Þegar hann kom í bæinn beygði móðir hans sig yfir hrjúfar hendur
hans og grannskoðaði fingur og neglur. Það var til lítils að senda hann
hreinan af stað í skólann, því sitthvað gat borið við á leiðinni. Hún
andvarpaði yfir svörtum sprungunum í fingur hans, gaf honum svo að
borða, fékk honum bækurnar hans og kom honum af stað. Hún tók
eftir að munnurinn á honum gekk heilmikið í þetta sinn.
Jói fyllti vasa sína af hvítum kvarzsteinum, sem lágu á veginum,
og svo skaut hann og skaut á fugla og kanínur, sem allt of lengi höfðu
sleikt sólskinið á vegbrúninni. Á krossgötunum handan við brúna mætti
hann tveim vinum sínum, og þeir urðu samferða í skólann, stikuðu stór-
um og létu heldur kjánalega. Skólinn hafði byrjað fyrir hálfum mán-
uði, og það var enn uppreisnarhugur i krökkunum.
Klukkan var orðin fjögur þegar Jói kom yfir hæðina og sá aftur
heim á bæinn. Hann hugði að reiðhestunum, en réttin var tóm. Faðir
hans var ekki enn kominn heim. Hann sneri sér þá að kvöldverkunum
ttieð hálfgerðu semsi. Heima við bæinn sat móðir hans í skyggninu og
var að staga í plögg.
„Það eru tvær soðkökur inni í eldhúsi,“ sagði hún. Jói kóklaðist inn
°g kom út aftur með hálfétna soðköku og fullan munninn. Móðir hans
sPurði hvað hann hefði nú lært í skólanum, en þó hlustaði hún ekki
eftir þvoglumæltu svari hans. „Jói,“ greip hún fram í, „reyndu nú að
fylla eldiviðarkassann almennilega. í gærkvöldi hrúgaðirðu viðnum í
hann, og svo var hann ekki meir en hálfur þegar til kom. Þú átt að raða
bálkunum. Og Jói, hænurnar eru farnar að fela egg, ellegar þá að hund-
arnir éta þau, Farðu nú út á tún, og vittu hvort þú finnur ekki hreiður.“
Jói labbaði burt étandi til að sinna þessu. Hann sá lynghænurnar
^orna til að éta með hænsnunum, þegar hann dreifði korninu. Af ein-
hverjum ástæðum var faðir hans drjúgur yfir að þær skyldu koma.