Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 71

dvöl
65
Hann fór inn í toorðstofu og settist við langa, hvíta borðið. Hann tók
rjúkandi pönnuköku af fatinu, lagði tvö steikt egg ofan á hana, aðra
pönnuköku þar á ofan og stappaði svo allt saman með gafflinum.
Paðir hans og Billi Búkk komu nú inn. Jói heyrði á skóhljóðinu að
þeir voru báðir á lághælaskóm, en hann gægðist undir borðið til að
vera viss. Faðir hans slökkti á lampanum, því nú var kominn dagur,
og hann var alvarlegur og stranglegur, en Billi Búkk leit alls ekki á
Jóa. 'Hann forðaðist feimnisleg, spyrjandi augu drengsins og dýfði
sneið af ristuðu brauði ofan í kaffið sitt.
„Komdu svo með okkur, þegar við erum búnir að borða!“ sagði Karl
stuttaralega.
Þá fór Jóa að ganga illa að koma niður matnum, því honum fannst
eins og það lægi einhver slæmur fyrirboði í loftinu. Þegar Billi hafði
sopið dreggjarnar úr undirskálinni og þurrkað af höndunum í buxna-
skálmirnar, stóðu piltarnir upp frá borðinu og gengu út í dagsljósið,
°g Jói kom auðmjúkur í humáttina á eftir þeim. Hann reyndi að stilla
hug sinn og forðast að geta sér þess til, hvað í vændum væri.
Móðir hans kallaði á eftir þeim: „Karl, láttu þetta nú ekki tefja hann
írá skólanum."
Þeir gengu fram hjá sýprustrénu, þar sem bjálki var lagður upp í
greinarkverk til aö hengja grísina á, þegar verið var að gera þá til, og
fram hjá stóra járnpottinum, svo þá gat ekki staðið til að drepa grís.
Sólin ljómaði yfir hæðinni og varpaði löngum, dökkum skuggum af
trjánum og húsunum. Þeir gengu þvert yfir nýsleginn akurblett til að
stytta sér leið ofan að hesthúsinu. Faðir hans afhespaði hurðina og
Þeir stigu inn fyrir. Þeir höfðu gengið undir sól á leiðinni ofan eftir,
°g húsið var því koldimmt, en hlýtt og notalegt af heyinu og skepnun-
úm. Paðir hans þokaði sér yfir að einum básnum. „Komdu hérna,“
sagði hann. Jóa var nú farið að birta fyrir augum. Hann leit upp í bás-
iún, en hörfaði strax til baka.
Rauður foli horfði á hann út úr básnum. Reist eyrun vísuðu fram,
°g það var villtur glampi í augunum. Hárið var gróft og þétt og faxið
sítt og flókið. Jói fékk kökk í hálsinn og honum varð þungt um and-
únn.
»Það þarf að kemba hann vel,“ sagði faðir hans, „og ef ég kemst
Því að þú gleymir að gefa honum eða lætur vera blautt undir hon-
úm, þá sel ég hann með sama.“
Jöi þoldi nú ekki að líta í augun á folanum. Hann horfði í gaupnir
sér og spurði feimnislega: „Á ég hann?“ Ekkert svar. Hann rétti til hans
hendina, og folinn kom með gráan flipann á móti og sterklegar tenn-