Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 73

D VÖL
67
Sex drengir komu yfir hæðina um kvöldið, hálftíma fyrr en vant var,
álútir, á harða hlaupum, og sveifluðu handleggjunum móðir og más-
andi. Þeir þutu fram hjá bænum og stytztu leið yfir akurinn niður í
hesthús. Og svo stóðu þeir hreyknir frammi fyrir hestinum og litu á
Jóa augum sem ljómuðu af nýrri aðdáun og virðingu. Fram að þessum
degi hafði Jói verið strákur í vinnugalla og blárri skyrtu — hæglátari
en flestir aðrir, jafnvel ekki grunlaust um að hann væri hálfgerð rola.
En nú var hann orðinn öðruvísi. Nú kom fram þúsund alda gömul að-
dáun göngumannsins á riddaranum. Þeir fundu það að maður á hesti
er andlega og líkamlega stærri en maður á fæti. Þeir fundu að Jói hafði
á undursamlegan hátt hafizt yfir þá. Gabílan stakk höfðinu út úr básn-
um og þefaði af þeim.
„Af hverju ríðurðu ekki á honum?“ hrópuðu strákarnir. „Af hverju
fléttarðu ekki borða í taglið á honum eins og á markaði?“ „Hvenær
setlarðu að riða á honum?“
Jóa hafði vaxið kjarkur. Hann fann einnig til yfirburða riddarans.
„Hann er of ungur ennþá. Það er ekki hægt að ríða á honum ýyrr en
eftir langan tíma. Ég ætla sjálfur að temja hann við langa múlinn.
Billi Búkk ætlar að kenna mér það.“
„En getum við þá ekki teymt hann svolítið hérna í kringum húsið?“
„Hann er ekki einu sinni bandvanur,“ sagði Jói. Hann vildi vera einn
Þegar hann færi með hestinn út í fyrsta sinn. „Komið að skoða hnakk-
inn.“
heir voru orðlausir yfir rauða færiskinnshnakknum og gátu engar
athugasemdir gert við hann. „Hann er ekki til neins í brúskana," sagði
Jói. „En hann fer vel á honum, það er ég viss um. Kannske ríð ég ber-
kakt þegar ég þarf inn í brúskana.“
„Hvernig ætlarðu að teyma kú án þess að hafa söðulhorn?"
„Ég fæ kannske annan hversdagshnakk. Ég get alltaf þurft að hjálpa
Pabba við kýrnar.“ Hann leyfði þeim að fára höndum um hnakkinn
°g sýndi þeim beizlið með látúnskeðjunni og stóru látúnshnöppunum
Þar sem brúnabandið var fest á höfuðleðrið. Þetta var allt jafn dá-
samlegt. Eftir stundarkorn urðu þeir að fara heim, og allir leituðu
í huganum meðal gullanna sinna að einhverjum hlut, sem væri
Þess verður að gefa hann að launum fyrir eina reið á hestinum hans
Jóa.
Jói var feginn þegar þeir voru farnir. Hann tók bursta og hrossa-
^amb ofan af vegg, tók grindina frá básnum og steig gætilega inn fyrir.
AuSu folans leiftruðu og hann sneri sér við og bjóst til að slá. En Jói
^iappaði honum á herðakambinn og kembdi reistan, hringaðan makk-