Dvöl - 01.01.1944, Qupperneq 85

D VÖL
79
Þegar Þjóðverjar hernámu Noreg, komst
Sigrid Undset nauðulega úr landi og mun
nú dveljast í Vesturheimi. Þar ritaði hún
þessa bók. Bókin er þó ekki um hernám
Noregs, heldur að mestu um heimili skáld-
konunnar og börn á dögum friðar og far-
sældar. En um leiö og skáldkonan lýsir
lífi sínu og barna sinna heima í hinum
fagra og friðsæla Guðbrandsdal, dregur
hún upp glöggar myndir úr norsku þjóð-
lífi. Hún lýsir lífi fólksins, hinni daglegu
lífsbaráttu þess, gleði og sorgum. Prásögn-
in öll er endurminningar um horfna ham-
ingjudaga og safnast eins og geislar í
brennigleri um þá ósk, að endurheimta
ættjörðina og þá hamingju, sem hún ein
getur veitt. ,
Sigrid Undset átti tvo syni. Þeir hafa
báðir barizt fyrir land sitt og annar þeirra
er fallinn. Hinn er í norska hernum og
hann segir við móður sína, að ef þau eigi
að lifa til æviloka í útlegð, sé fallni bróð-
irinn hamingjubarnið í f jölskyldunni.
Þannig hugsa stríðandi Norðmenn.
Þessi bók er fögur og heillandi. Einkum
er hún hollur lestur fyrir ungmenni
Sigrid Undset hlaut Nobelsverðlaun 1928.
Brynjólfur Sveinsson, sem þýtt hefur bók-
ina, hefur leyst það verk af höndum með
ágætum.
Frágangur útgáfunnar er og alivand-
aður.
A. K.
Heilsufrœði handa húsmœðrum,
er nýkomin út á vegum ísafoldarprent-
smiðju, rituð af Kristínu Ólafsdóttur,
lækni. Slíkrar bókar var sannarlega þörf,
og hefur hér verið unnið hið mesta nauö-
synjaverk. Bókin er all-stór — 260 blað-
síður — í 'störu broti og prýdd fjölda
mynda til skýringar efninu. Þessi bók
er vafalaust hin gagnmerkasta og þyrfti
hver húsmóðir að eiga slíka bók sem
heimilsráðunaut.
Kímnisögar
Úr predikun: Dæmisögu vil ég segja,
elskulegir bræður og systur. Menn voru
á bát fyrir utan odda, og hvirfilbylur kom
og hvolfdi bátnum. Einn af hásetunum
komst á kubb, sem gat aðeins einum fleytt
og flaut á honum. Þá kom annar upp við
hliðina á honum og sagði: „Lof mér á
kubbinn “ „Ég lofa þér ekkert á kubbinn,"
sagði liinn. „Æi, jú, það stendur skrifað,
að þú eigir að elska náunga þinn eins og
sjálfan þig: lofaðu mér á kubbinn.“ „Já,
en hvar stendur, að ég eigi að elska hann
meira en sjálfan mig, ég lofa þér ekkert
á kubbinn." Þannig sjáið þér, mín elskan-
legu börn, að þótt heilög ritning segi oss
að elska náungann eins og sjálfa oss, þá
býður hún hvergi, að vér verðum að elska
hann meira, og getur því svo farið á
stundum, að vér neyðumst til að elska
hann minna en sjálfa oss, þegar i nauð-
irnar rekur.
*
Úr predikun:------Og drottinn skap-
aði manninn allan. Hann skapaði á hann
hendurnar og hann skapaði á hann fæt-
urna. Og síðast skapaði hann á hann
höfuðið. Og til hvers haldið þið að hann
hafi skapaö á hann höfuðið? Hann gerði
það til þess að flibbinn færi ekki upp af.
*
Nikulási bónda í Hólkoti þótti búsmali
nábúa síns, er Sigurður hét, venja komur
sínar of oft í engi sitt. Fór hann því eitt
sinn í þungu skapi og rak búsmalann yfir
landamerki í engi Sigurðar. En þegar Sig-
urður sá það kom hann móti fénu og fór
illum oröum um tiltæki Nikulásar. Við
það reiddist hann ennþá meira, svo að
samræðunni lauk með því, að hann rak
pískinn í höfuð Sigurði, svo að hann rot-
aðist.
Nikulás iðraðist þessa verks mjög og
var hræddur um, að hann yrði lögsóttur
fyrir banatilræði. Næsta sunnudag eftir
þetta fór hann til kirkju. Sagði þá prestur