Dvöl - 01.04.1944, Síða 41

E> VÖL
119
manna, en Jóhannes á Sturlu-
Reykjum úr liöi Sunnanmanna.
Báðir ágætir glímumenn, og urðu
þeir að keppa sjálfir um úrslita-
heiðurinn, þegar allt lið þeirra var
fallið í valinn. Hitnaði mönnum
vel við glímuna, bæði á sál og
likama, enda veitti ekki af, því að
kalt var þarna bak við jöklana.
Þó að hiti hefði verið daginn áður,
fraus svo um nóttina, að mann-
heldir voru pollar að morgninum
umhverfis tjaldstaðinn.
Næsta dag rákum við féð áleiðis
til Réttarvatns, og þar var það,
ásamt fleiru fé, dregið í sundur á
tanga, sem gengur út í vatnið.
Þangað komu Miðfirðingar, Víð-
dælir og Borgfirðingar, sem leitað
höfðu Tvídægru, auk okkar, sem
komum af Fljótadrögunum. Það var
því fjöldi manna, sem kom sam-
an þarna í Réttarvatnstanga. Þar
voru engin mannvirki, en mynduð
var rétt af mönnum utan um fjár-
safnið, þar sem vatnið dugði ekki
til. Það hefur nú verið sagt, að
bienn hafi stundum fengið sér all-
Vel úr nestispelanum í Réttarvatns-
tanga, en enginn fékk sér í þetta
sinn afvötnun í vatninu af þeim
orsökum, eins og sögur eru um að
komið hafi fyrir. Margir kannast
hi. a. við söguna af einum mesta
°g ágætasta hestamanni Húnvetn-
ibga, sem reið vel þéttur út í vatn-
ið til að stytta sér leið, af því að
vatnið er nokkuð krókótt, og komst
yfir það, en var þá alveg ófullur,
þegar upp úr kom!
Fjársafn okkar Borgfirðinga
stækkaði alltaf eftir því sem nær
dró byggðinni. 30 leitarmenn hó-
uðu, 30 hundar geltu og 60 hestar
brokkuðu. Loks var fjársafnið orð-
ið að hvítum breiðum. sem liðuð-
ust áfram um hæðir og hlíðar, unz
niður að Fljótstungurétt var komið.
Nokkrum árum seinna, þegar ég
fór gangandi í seinustu leit á vest-
urhluta heiðarinnar, var ólíkt tóm-
legra en í þetta sinn. Þá var komið
að veturnóttum, allir fuglar horfn-
ir nema rjúpur og snjótittlingar.
Þá var það aðallega okkar kæri,
glaðværi Markús úr Hvítársíðunni,
sem hélt uppi glaðværð og sögum,
þótt um nokkuð einhliða efni væri.
f fyrstu leit (Fljótadrögin eru
aðeins leituð einu sinni) ber mest
á álftunum um alla heiðina. Alls
staðar eru þær syndandi á vötn-
unum, eða fljúgandi milli þeirra
og sísyngjandi. Hér á vel við að
syngja Bláfjallageimur með heið-
jöklahring: Tröllakirkja tignarleg
í vestri, Húnavatnssýslufjöllin í
norðri, Krákur í austri og í suðri
Langjökull, Eiríksjökull og vestast
Okið, með „silfurbreðann skæra,“
sem sést vestantil af heiðinni.
Hér um heiðarnar var fjölfarinn
ferðamannavegur í gamla daga. Þá
fór fjöldi kaupafólks af Suðurnesj-
um norður í Húnavatnssýslu og
Skagafjörð. Þegar ég var drengur