Dvöl - 01.04.1944, Qupperneq 54

I3á
DVÖI
Og sVo skildi Jói Gabílan eftir úti i rétt þegar hann fór í skólann.
Billa Búkk skjátlaðist ekki oft, en þennan dag skjátlaðist honum um
veðrið, því að upp úr hádeginu runnu þykk ský inn yfir hæðirnar og
síðan tók að rigna. Jói heyrði fyrstu dropana skella á skólaþakinu.
Hann var að hugsa um að rétta upp höndina og fá að fara út, og hlaupa
svo heim og láta inn hestinn. Hann mundi fá ráðningu bæði heima og
í skólanum. Hann hætti við þetta og huggaði sig við það, að Billi hafði
fullyrt að dálítil rigning gerði hesti ekkert til. Þegar skólinn var bú-
inn flýtti hann sér heim í ausandi rigningunni. Litlar sytrur af efju-
vatni bunuðu út af vegbrúninni. Regnið þyrlaðist á ská undan köld-
um og byljóttum rosanum. Jói þaut heim í sprettinum, allur útataður
af aurnum á veginum.
Af hæðarbrúninni sá hann Gabílan standa krokulegan í réttinni.
Rauða hárið var næstum því svart, og vatnið draup af því. Hann draup
höfði og skaut höm í regnið og storminn. Jói kom á harða spretti og
þeytti upp hesthúshurðinni og teymdi bjórvotan hestinn á ennis-
toppnum inn í húsið. Því næst fann hann sér strigapoka og tók að
nudda hestinn um skrokk, leggi og liðamót. Gabílan stóð þolinmóður, en
hann fékk kölduflog og skalf þá eins og hrísla,
Þegar Jói hafði þurrkað hestinn eins vel og hann framast gat, fór
hann heim í bæ og sótti heitt vatn og fór með það niður í hesthúsið og
jós méli í það. Gabílan virtist ekki mjög svangur. Hann snerti aðeins
við heitri soppunni, en hafði enga lyst á henni, og hann fékk skjálfta-
hviður við og við. Ofurlítill gufusveimur steig upp frá bakinu á honum.
Myrkrið var að skella á þegar Billi Búkk og Karl Tiflín komu heim.
„Þegar rigningin byrjaði skutumst við inn til Bensa Herkis til þess að
standa af okkur dembuna, en svo stytti ekki upp allan daginn,“ sagði
Karl Tiflín. Jói leit ásakandi á Billa Búkk, og Billi fann til sektar.
„Þú sagðir að það mundi ekki rigna,“ sagði Jói ásakandi.
Billi leit undan. „Það er aldrei hægt að segja um það á þessum tíma
árs,“ sagði hann, en afsökunin var máttlaus. Hann hafði engan rétt
til þess að vera skeikull og hann vissi það.
„Hesturinn varð blautur, alveg hundrennandi.“
„Þurrkaðirðu hann ekki?“
„Jú, ég nuddaði hann með poka og gaf honum heita soppu.“
Billi kinkaði kolli til samþykkis.
„Heldurðu að hann fái brjóstveiki, Billi?“
„Nei, nei. Svolítil rigning gerir engum neitt,“ sagði Billi fullvissandi.
Faðir Jóa greip nú inn í samtalið og las honum ögn fyrir. „Hest-