Dvöl - 01.04.1944, Qupperneq 20

98
D VÖT
Þessar heimsóknir veita marg-
víslega ánægju. Eldri konurnar
setjast í þægilegustu stólana í dag-
stofunni og hjala saman og prjóna
í ákafa, því iðjulausar eru þær
ekki stundinni lengur. Heimasæt-
urnar pukra saman í einhverju
stofuhorni og skoða myndir, pískra
og hlæja, eða telja upp fötin, sem
þær ætla að kaupa sér í Eatons-
búðinni í Torontó.
Þegar gestirnir hafa staðið við
eina eða tvær klukkustundir, fer
húsmóðirin að hita undir katlin-
um og veitir síðan gestum sínum
te eða kakó með öllu tilheyrandi.
Að því loknu fer aðkomufólkið að
búast til heimferðar.
En heimsóknirnar eru ekki einu
gleðisamkvæmi vetrarins. Ekki mun
liöið langt á árið, er ungt fólk safn-
ast til skautahlaups á bláum ísi
einhvers vatnsins á stjörnubjörtu
og mánaljósu kvöldi. Á vatnsbakk-
anum leiftra viðarbál og þar er
hitað kaffi og steiktar kartöflur.
En þegar snjórinn er lagstur á
ís vatnanna og gerir hann ófæran
til skautaferða, safnast fólkið til
sleðaferða í hlíðum og brekkum,
og stundum er stiginn fjörugur
dans í skólahúsinu.
Dansinum okkar fylgir mikil
gleði og kátína. — Þegar dags-
verkunum var lokið, og við höfðum
snyrt okkur og snætt kvöldverð,
stigum við á sleðann og ókum af
stað. Við hvern bæ bættust fleiri
og fleiri í sleðann þar til hann var
yfirfullur. Þegar við komum í skóla-
húsið, hafði borðunum verið raðað
meðfram veggjum skólastofunnar.
f hvorum enda stofunnar hékk
lampi. Á ofninum við annan stafn-
inn sauð á katlinum. Við hinn
stafninn stóðu tveir fiðluleikarar
og voru að stilla hljóðfærin, og
hjá þeim stóð kallari, sem stjórnaði
dansinum. Hann hrópaði: „Fáið
ykkur dansfélaga, nú byrjum við.“
Hópar, hver með fjórum pörum,
mynduðust á gólfinu eins og í
enskum sveitadansi. Fiðluleikar-
arnir hófu leik sinn, og kallarinn
söng undir, og í vísunni, sem hann
söng, var sagt fyrir um dansinn,
og allir gerðu eins og fyrir var
mælt. Dansinn dunaði og fólkið
iðaði af kæti, og áður en nokkurn
varði, var komið miðnætti, og þá
fengu allir te með smákökum, og
svo var dansinn hafinn á ný. En
klukkan tvö var gleðinni slitið, því
að snemma þurfti að fara til
mjalta. Við stigum á sleðann, slóg-
um i klárinn og ókum í spretti
heim. Næsta dag var danshöllin
okkar skólastofa á ný.
Skólastarfið þarna í dreifbýlinu
er nokkuð sérstakt og athyglisvert.
Hvert hreppsfélag í Ontoríó, sem
hefur tólf skólaskyld börn eða fleiri,
hefur heimild til að reka skóla.
Kennarar við slíka skóla þurfa því
að kenna samtímis börnum á aldr-
inum 6—14 ára. Kennarinn okkar
í Dayton var ung, smávaxin stúlka,
tuttugu og eins árs gömul, og þeg-