Dvöl - 01.04.1944, Qupperneq 58

136
DVÖL
Billi frá sér ketilinn og tók pokann af höfði Gabílans. Nú var hann
hressari að sjá. Hann andaði frjálslegar og augun voru vökulli en áður.
„Sjáðu hvað honum verður gott af því,“ sagði Billi. „Nú breiðum
við dúkinn á hann aftur. Kannske verður hann orðinn næstum því
góður í fyrramálið.“
„Ég ætla að vera hjá honum í nótt,“ sagði Jói.
„Nei, það skaltu ekki gera. Ég bý um mig hérna í heyinu. Þú getur
verið yfir honum á morgun og gefið honum gufu ef með þarf.“
Það var orðið rökkvað þegar þeir fóru heim í kvöldmatinn. Jói tók
ekki einu sinni eftir því, að einhver hafði gefið hænsnunum og fyllt
viðarkassann. Hann ranglaði upp fyrir bæinn og út að dökkum runn-
unum og fékk sér teyg úr stampnum. Lindarvatnið var svo kalt, að
hann sveið 1 munninn og það fór hrollur um hann. Himinninn var enn
ljós uppi yfir hæðarbrúninni. Hann sá hauk á flugi svo hátt að sólin
skein á bringu hans og gerði hana eins og neistasindur. Tveir hrafnar
hröktu hann undan sér, og það glampaði á þá um leið og þeir renndu
sér á óvin sinn. í vestrinu voru þung ský, sem boðuðu regn á ný.
Faðir Jóa sagði ekki orð meðan fólkið mataðist, en þegar Billi Búkk
hafði tekið teppin sín og var farinn niður í hlöðu, glæddi Karl Tíflín
eldinn á arninum og tók aö segja sögur. Hann sagði frá villimanninum,
sem hljóp um landiö alstrípaður og hafði tagl og eyru eins og hestur, og
hann sagði frá apaköttunum í Moro Kojó, sem hoppuðu upp í trén á
fuglaveiðar. Hann vakti upp Maxvell bræðurna frægu, sem fundu gullæö
og földu hana svo vel, að þeir gátu aldrei fundið hana aftur.
Jói sat með hönd undir kinn. Varir hans bærðust í sífellu og faðir hans
komst að því, að hann hlustaði ekki með athygli. „Er þetta ekki
skemmtilegt?" spurði hann.
Jói varð vandræðalegur en hló kurteislega. „Jú, jú.“ Þá varð faðir
hans gramur og sár og sagði ekki fleiri sögur. Skömmu síðar tók Jói
lukt og fór ofan í hesthús. Billi Búkk svaf í heyinu, og hesturinn var
miklu betri að sjá, en þó snörlaði ögn í honum við andardráttinn. Jói
stóð hjá honum um stund og strauk gómunum yfir rautt hárið, og svo
tók hann luktina og fór aftur heim í bæ. Þegar hann var háttaður kom
móðir hans inn í herbergið.
„Hefurðu nú nóg ofan á þér? Það er farið að kólna í tíðinni."
„Já, mamma."
„Jæja, reyndu þá að sofa vel í nótt.“ Hún hikaði við og tvísté. „Hestur-
inn nær sér aftur,“ sagði hún.