Dvöl - 01.04.1944, Síða 7

n>VÖL
85
loðhúfu, belgvettlinga og selskinns-
skó, staf í hendi og stóran bagga
á baki.
Við horfðum rannsakandi aug-
um hvor á annan, ég með velþókn-
un á hann, hann með vanþóknun
á mig. Einkum varð ég þess á-
skynj a, að honum virtist ekki bún-
ingur minn skjóllegur: hatturinn,
flibbinn og hanzkarnir. En hann
sagði ekki orð, hnyklaði aðeins
örlítið brýrnar.
Síðan héldum við af stað, hægt
og þegjandi, í áttina til fjallsins.
Veður var kalt og kyrrt. Mig sveið
í eyrun og hálsinn. Brátt risu
brekkur í fang. Á fyrsta hjallan-
um fengirm við okkur hvild. Hann
dró pyttlu upp úr vasa sínum og
dreypti á.
„Mér þýðir víst ekki að bjóða
þér bragð,“ sagði hann og leit til
mín tvíráðum augum. Hrukkurnar
út frá þeim báru vott um glettni
og góða lund.
„Nei, þakk,“ sagði ég í tón, sem
honum geðjaðist ekki að. Svo
þrammaði hann áfram þegjandi
upp eftir hlíðunum og ég á eftir.
Hann saup oftar á flöskunni, en
ekki mikið í einu. Við hvíldum
okkur góða stund uppi á efsta
hjallanum. Þar gustaði, og mér varð
hrollkalt. Hann vissi, hvað mér
leið, tók vænan teig og sagði:
„Þetta skemmir engan, það hitar
og hressir.“
„Getur vel verið,“ anzaði ég, „en
ekki er mér um það gefið.“
„Oft hefur það gert mér göng-
una léttari hérna í brekkunum,
en aldrei þyngri,“ sagði hann kank-
víslega.
„Ætli það sé nokkuð annað en
blekking,“ mælti ég.
„Reynslan er ólygnust,“ svaraði
hann.
„Já, það er næg reynsla fengin
fyrir skaðsemi þess,“ sagði ég.
„Menn drekka það ævinlega sér til
óbóta.“
„Gott vín er heilsulyf,“ sagði
hann. ,.Ég hef aldrei drukkið mér
til óbóta, en ævinlega til bóta —
nema einu sinni, tvisvar.“ — Aug-
un leiftruðu, eins og hann sæi inn
í heim glæstra minninga.,
„Hvenær var það?“ spurði ég.
„Þá bjó ég að Grænubökkum,"
sagði Karl, „og var að flytja þaðan.
Brennivínstunnu hafði rekið á
Löngufjöru. Hún var boðin upp
með öðru vogreki og slegin Benja-
mín á Vöðlum og nokkrum vinum
hans í félagi. Þeir voru allir kunn-
ingjar mínir og bundust samtök-
um um að gera mér glaðan dag
að skilnaði. Þetta var stærðar áma,
og flutti Bensi hana heim í skemmu
sína, tjaldaði veggina og gerði boð
eftir mér með ísak í Kílsnesi.
Benjamín tók á móti okkur tveim
höndum í skemmudyrunum á Vöðl-
um með svofelldum orðum:
„Ég krækti mér í þennan bauk
á uppboöinu um daginn með það
fyrir augum, að hressa eitthvað