Dvöl - 01.04.1944, Qupperneq 53

D VÖL
131
Jónas Kristj&nsson j*ýddi
(Pramh.)
Tíminn fram að Þakkardeginum ætlaði aldrei að líða, en þó nálg-
aðist veturinn óðfluga. Skýin hrönnuðust saman og grúfðu yfir landinu
og strukust við hæðirnar, og vindurinn hvein á nóttunni. Allan daginn
hrundi skrælnað eikilaufið af trjánum unz það þakti jörðina, en samt
voru trén eins eftir sem áður.
Jói hafði óskað þess að ekki rigndi fyrir Þakkardaginn, en það gerði
það nú samt. Brún jörðin varð svört og trén sindruðu. Strástubbarnir
urðu svartir í sárið af rakanum, og heytosin urðu grá óvarin í úrkom-
unni, og mosinn á þökunum, sem verið hafði grár í gegn allt sumarið,
tók á sig skæran slýgrænan lit. Alla regnvikuna hafði Jói hestinn sinn
í húsi, nema stutta stund eftir skólatímann, en þá teymdi hann fol-
ann út til að liðka hann og brynna honum úr stokknum í efri réttinni.
Það kom aldrei fyrir að Gabílan vöknaði.
Votviðrin héldu áfram unz sprottinn var hýjungur af nýju grænu
grasi. Jói gekk í skólann klæddur í olíustakk og lág gúmmístígvél.
Loksins kom þó glampandi sólskin einn morguninn. Jói var eitthvað að
dútla í hesthúsinu, og hann sagði við Billa Búkk: „Kannske ég ætti
að láta Gabílan út í réttina, þegar ég fer í skólann í dag.“
„Já, hann hefur gott af að vera úti i sólskininu," sagði Billi fullviss.
..Það fellur engri skepnu vel að vera byrgð inni langan tíma. Við pabbi
Þinn ætlum upp á hæðina til að hreinsa laufið úr lindinni.“ Billi kink-
aði kolli og stangaði úr tönnunum með einu stráinu sínu.
„En ef hann fer nú að rigna,“ svaraði Jói.
„O — hann er ekki svo regnlegur í dag. Hann er búinn að demba öllu
ðr sér.“ Billi togaði upp ermarnar og kippti í ermasmeygana. „Hva, þó
t>að komi þá dropakast held ég það káli ekki hesti.“
„Já, en ef það kemur nú rigning, þá ætlarðu að láta hann inn fyrir
hiig, Billi, er það ekki? Ég er hræddur um að honum verði kalt, og þá
get ég ekki riðið á honum þegar þar að kemur.“
„O, vertu rólegur. Ég skal sjá um hann, ef við veröum þá komnir
^eim. En það kemur alls engin rigning í dag.“