Dvöl - 01.04.1944, Qupperneq 62

140
D V Ö I
hugar. Himinninn var orðinn heiður, ljósblár og kaldur. Alls staðar voru
fuglarnir í óða önn að tína orma, sem skriðið höfðu upp á rakt yfir-
borð jarðarinnar.
Jói gekk út að hrísgerðinu og settist á mosavaxinn barminn á stamp-
inum. Hann horfði ofan yfir bæjarhúsin og gamla skálann og svarta
sýprustréð. Staðurinn var gamalkunnugur, en undarlega breyttur. Hann
var ekki lengur aðeins þessi sami staður, heldur umgerð um það sem
var að gerast. Kaldur vindur blés af austri. Það boðaði uppstyttu um
hríð. Við fætur sér sá Jói litla anga af nýgræðingi sem breiddist yfir
jörðina. í efjunni við lindina voru ótal spor eftir lynghænurnar.
Matti Mörður kom snuðrandi upp yfir matjurtagarðinn og gekk á
svig við Jóa hálfsmeykur, og Jói, sem mundi að hann hafði kastað í
hann taðköggli, lagði handlegginn um háls honum og kyssti hann á
breiða svarta trýnið. Matti Mörður sat grafkyrr, eins og hann vissi
um eitthvað alvarlegt, sem væri að gerast. Langa loðna skottið klapp-
aði jörðinni í alvörugefni. Jói tók bústna lús af hálsinum á Matta Merði
og marði hana við nögl sér. Það var mesti óþverri. Hann þvoði sér um
hendurnar í kaldri lindinni.
Heima við bæinn var allt í ró, nema hvað vindurinn þaut í trjánum.
Jói vissi að móðir hans mundi ekkert kæra sig, þótt hann kæmi ekki í
hádegismatinn. Eftir stundarkorn gekk hann í hægðum sínum aftur
ofan að hesthúsinu. Matti skreið inn í kofann sinn og vældi langa
stund við sjálfan sig.
Billi Búkk reis upp í básnum og lagði frá sér bómullarhnoðrann. Hest-
urinn lá enn á hliðinni og sárið á hálsi hans víkkaði og herptist saman
á víxl. Þegar Jói sá hve hárið á honum var dautt og doðalegt, þá skildi
hann loksins að það var engin von með hann. Hann hafði áður séð
þetta dauða hár á kindum og kúm, og það var ekki um að villast. Hann
settist þunglega í básinn og tók grindina frá básnum. Langa stund
horfði hann á sárið hreyfast, og að síðustu féll á hann mók, og dagur-
inn leið fljótt. í ljósaskiptunum kom móðir hans með steik á djúp-
um diski og skildi hana eftir hjá honum og fór aftur. Jói borðaði lítið
eitt af henni, og þegar dimmt var orðið setti hann luktina í básinn
við hausinn á hestinum, svo hann gæti horft á skurðinn og haldið
honum opnum. Og aftur blundaði hann og mókti þangað til nætur-
kuldinn vakti hann. Kaldur norðanvindur þaut og ýlfraði ofsalega.
Jói sótti ábreiðuna sína upp í hlöðu og vafði henni um sig í básnum.
Nú var andardráttur Gabílans loks orðinn rólegur; sárið á hálsinum