Dvöl - 01.04.1944, Blaðsíða 43

DVÖL
121
Mér kom skyndilega til hugar, að
hér væri eitthvert hrekkjabragð á
ferðum, rétt eins og þegar hundur
finnur, að verið er að leika á hann.
En ég 4ét ekki á neinu bera, hvorki
í orðum né framkomu. Mér virtust
allir vera eitthvað grunsamlegir og
leit tortrygginn framan í þjónana.
Klukkustundirnar liðu til hátta-
tíma, og allt heimilisfólkið kom til
þess að fylgja mér til herbergis
míns. En hvers vegna? — Það sagði
við mig: „Góða nótt.“ Ég gekk inn
í herbergið, lokaði hurðinni og
staðnæmdist síðan með kertið í
hendinni.
Ég heyrði hlátur og ' hvísl
frammi á ganginum. Eflaust var
verið að njósna um mig. Ég lýsti
á veggina, húsgögnin, loftið, vegg-
tjöldin og gólfið. En ég sá ekkert,
sem réttlætti grun minn! Ég heyrði
til einhvers fyrir utan dyrnar. Ég
efaðist ekki um, að verið var að
gægjast inn um skráargatið.
Þá datt mér nokkuð í hug:
„Kertið hlýtur innan skamms að
brenna upp, og ég verö í myrkri.“
Þá gekk ég yfir að arinhyllunni
og kveikti á öllum kertunum, sem
þar voru. Síðan svipaðist ég aftur
um, en án þess að sjá nokkuð grun-
samlegt. Ég gekk um, hægum skref-
um, og athugaði herbergið vand-
lega. En árangurslaust. Ég athug-
aði hvern einasta hlut, einn af öðr-
um, þrátt fyrir það: — ekkert
óeðlilegt. Ég gekk út að gluggan-
um. Gluggahlerarnir — stórir hler-
ar úr tré — voru opnir. Ég lok-
aði þeim með mikilli varkárni, og
dró síðan flosmjúk gluggatjöldin
fyrir. Síðan setti ég stól fyrir fram-
an þau, svo sem til þess að þurfa
ekki að hræðast neitt utan frá.
Svo _settist ég gætilega niður.
Armstóllinn virtist vera nægilega
traustur. Ekki áræddi ég að fara
í rúmið, þótt komin væri nótt, og
að lokum komst ég að þeirri nið-
urstöðu, að ég væri mesta flón.
Ef verið væri að njósna um mig,
eins og ég hélt, myndu þeir, sem
hefðu undirbúið allt saman, hlæja
sig máttlausa vegna hræðslu minn-
ar, á meðan þeir biðu eftir árangr-
inum. Þess vegna ákvað ég að
leggjast til svefns. — En leit ekki
rúmið einkar grunsamlega út? Ég
dró rekkjutjöldin til hliðar. Það
virtist vera allt í lagi með þau. En
samt sem áður: Þarna var víst
einhver hættan á ferðum. Kannske
myndi ég verða fyrir kaldri gusu
að ofan, og ef til vill myndi ég
falla niður um rúmbotninn og niður
á gólf, um leið og ég teygði úr
mér. Ég rifjaði upp fyrir mér öll
þau hrekkjabrögð, sem ég hafði
orðið fyrir. Og ég kærði mig ekkert
um að lenda í gildru. Nei, vissulega
ekki, — vissulega ekki. En skyndi-
lega kom mér til hugar ein var-
úðarráðstöfun, sem mér fannst
hljóta að gera mig öruggan. Ég
tók varlega öðrum megin í undir-
sængina og dró hana til mín. Hún
lét undan og rekkjuvoðin og önn-