Dvöl - 01.04.1944, Qupperneq 50

128
DVÖL
JÓSÍ HELGASOW:
Jón Magnússon
Á síðastliðnum vetri átti íslenzka
þjóðin á bak að sjá einu úr hópi
örfárra hinna beztu skálda sinna
síðustu áratugina. Jón Magnússon
féll í valinn, mjög fyrir aldur fram,
aðeins 47 ára gamall.
Jóns Magnússonar hefur að
sjálfsögðu verið minnzt í flestum
íslenzkum blöðum og mörgum
tímaritum, æviatriðin rakin og
gerð nokkur grein fyrir skáldskap
hans og lífsviðhorfum. En eigi að
síður hlýðir að hans sé getið í Dvöl,
þar sem ýms kvæði hans hafa birzt
og jafnan átti vísa velvild hans og
stuðning.
Jón Magnússon var Borgfirðing-
ur að uppruna( sonur Magnúsar
Jónssonar bónda að Fossatúni
í Andakíl og Sigríðar Þorkelsdótt-
ur, konu hans, frá Goðhóli á Vatns-
leysuströnd. Var hún miklum
mannkostum búin, æðrulaus í
þungu mótlæti, fórnfús og eljusöm
og ávann sér að makleikum virð-
ingu og vináttu flestra, er henni
kynntust að ráði. Unni Jón henni
mjög og orti henni hin fegurstu
ljóð. Af föður sínum hafði hann
lítið að segja. Hann lézt, er Jón
var barn að aldri. Varð hann eftir
það að fara til vandalausra og var
hann nokkur ár í þeim vistum í
byggðum Borgarfjarðar. Hef ég
það fyrir satt, að þá hafi ekki allt-
af verið gert við barnið sem skyldi.
Á ofanverðum bernzkuárum Jóns
réðist Sigríður móðir hans til bús
að Svartagili í Þingvallasveit með
Þorsteini Jónssyni frá Heiðarbæ.
Fluttist Jón þá þangað, og þótt
dvöl hans þar yrði fremur skamm-
vinn, leit hann upp frá því jafnan
á Þingvallasveitina sem hina eigin-
legu æskubyggð sína. Þar var hans
„hjartfólgna jörð.“ Hin mörgu
kvæði hans um Þingvallasveitina
og fólkið, sem þar lifði og starfaði
á æskuárum hans, sýnir glögglega,
hve tíðhugsað honum hefur orðið
á þær slóðir. Það breytti engu, þótt
bær hans væri harðbalakot tii
fjalla og efnin smá. „Atvikin geym-
ast, þótt frjósi og fenni.“