Dvöl - 01.04.1944, Qupperneq 6

84
D V Ö Ii
hann, „Karl Friðfinnssoh, af flest-
um kallaður Karl mikli.“
„Veglegt er kenningarnafnið,
ekki vantar það,“ svaraði ég háðs-
lega.
„Og samt ber hann það sannar-
lega með rentu, ekki síður en keis-
arinn frægi, fyrirrennari hans. Karl
Friðfinnsson á Urriðalóni er hetja,
sem ekki kann að hopa eða hræð-
ast. Hann bjargar einn undan brimi
tólf álna trjám, sundríður lónið,
hvernig sem viðrar, og verður aldrei
misdægurt."
„Qg það þakkar þú brennivín-
inu!“ sagði ég.
„Nei. En ekki hefur það getað
drepið úr honum alla dáð, eins og
þið segið, að það geri, bindindis-
postularnir,“ svaraði læknirinn.
„Karl er heljarmenni þrátt fyrir
vindrykkjuna, en ekki vegna henn-
ar, því að sannast sagt er hún ljóð-
ur á ráði hans.“
„Mikið var,“ sagði ég.
„Já, Karli þykir óvenju gott í
staupinu. Ölvaður kann hann sér
ekki hóf, hvorki í orðum né at-
höfnum, digurmælum né dirfsku.
En sveitungar hans geta ekki dulið
aðdáun sína á afarmenninu. Karli
mikla verður sjaldan aflfátt. Hann
kiknar ekki undir þungum byrðum
og verður aldrei þreyttur.“
Mér var nú runnin reiðin og
farið að leika hugur á að sjá garp-
inn og tala við hann. Ég lét þá
löngun mína ótvírætt í ljós við
lækninn. Skyndilega var sem hann
rankaði við sér og sagði:
„Vel á minnst, Karl mikli er víst
staddur hér í bænum núna og ætl-
ar upp yfir fjall á morgun eins og
þú. Þar færðu tilvalinn fylgdar-
mann.“
„Vonandi kemst ég nú hjálpar-
laust og án allrar fylgdar yfir fjall-
ið,“ sagði ég stuttur í spuna. „En
vel má ég verða honum samferða,
ef hann vill og er ekki út úr drukk-
inn.“
„Karl mikli drekkur sér aldrei
til óbóta,“ anzaði læknirinn. „Það
skal ég ábyrgjast — og koma þér
í samband við hann.“
Að svo mæltu símaði læknirinn
tafarlaust í húsið, þar sem Karl
gisti venjulega í kaupstaðarferð-
um, og spurði eftir honum. Jú,
grunur læknisins reyndist vera á
rökum byggður. Karl mikli var þar
þá staddur, ætlaði upp yfir daginn
eftir og hafði ekkert á móti sam-
fylgd minni. Ákveðið var, hvar og
hvenær við skyldum hittast og
leggja upp. Það var útrætt mál.
Við Tryggvi ræddum saman í bróð-
erni, það sem eftir var kvöldsins,
og rifjuðum upp minningar frá
skólaárunum.
Næsta morgun reis ég árla úr
rekkju, kvaddi læknishjónin með
virktum og gekk til fundar við Karl
mikla á tilsettum tíma. Mér varð
starsýnt á manninn, þar sem hann
stóð ferðbúinn, klæddur seglstakki
utan yfir duggarabandspeysu, með