Dvöl - 01.07.1946, Qupperneq 5

D VÖL
147
sem lurkum laminn af þreytu, að
fá að lifa frjálsu lífi með hraust-
um mönnum, sem kunna að vinna
í heimi veruleikans og kæra sig
hvorki um lexíulærdóm né prófs-
einkunnir. Ójá, lexíur, hvílík af-
mán! Eins og til dæmis latínan,
sú ótætis vitleysan! Gallastríð
Cæsars með brúna yfir Rín, það
áttu þeir að læra spjaldanna á
milli. En að byggja sjálfir brú, það
lærið þið ekki, fyrr en þið eruð
orðnir gráhærðir og sköllóttir,
drengir mínir!
Og nú var það vingjarnlegur,
ósýnilegur andi, sem strauk mjúk-
lega um órólegu, bólgnu hendurn-
ar á honum Mauritz: þú skalt,
Mauritz minn, byggja sjálfum þér
brú út í lífið, með þínum eigin
hrjúfu vinnuhöndum — ekki vera
fátækri móöur þinni til þyngsla
og ekki vera í sífellu að læra utan
að, hvernig aðrir hafa farið að því
að byggja sínar brýr! Æ, Mauritz,
hvað þessir ósýnilegu andar eru
góðir! Nú sat pilturinn þarna
svona prúður og hljóður, og nú
kom nafnið þarna niðri: Mauritz
Berg — enginn svarar — Mauritz
Berg! — hljótt, hljótt ■—• er Mauritz
Berg ekki hér? spyr skólameistari,
enginn svarar, óþolinmóðleg at-
hugasemd á blaðið, og nafnakall-
ið heldur áfram.
En í pallstúkunni sat Mauritz og
fann sig lítinn, óhugnanlega lít-
inn og tóman, alveg galtóman.
Nú var það afstaöið, nú var það
á bak og burt allt saman. Eftir
var einungis mjög svo einföld at-
höfn, sem borið gat að einhvern
allra næstu daga — að ganga inn
og hneigja sig fyrir skólameistara,
biðja um úrsagnarvottorö, með-
taka einhverjar ávítur fyrir að
hafa ekki tilkynnt það í tíma og
fara síðan — já, fara undir eins,
utangarðsmaður.
— Segjum nú svo, að mig iðraði
þess einhverntíma — það fór hroll-
ur um Mauritz við þessa tilhugs-
un — segjum nú svo, að það kæmi
fyrir mig, þegar ég væri orðinn
gamall og ekkert hefði orðið úr
mér, ekki skapaður hlutur, að ég
tæki þá að iðrast þessa. Nei, nei!
Það veltur aðeins á að festa sér
eitt vel í minni: Mér var ómögu-
legt, raunverulega alveg ómögulegt
að halda áfram, ómögulegt eins og