Dvöl - 01.07.1946, Side 6

148
DVÖI
á stó'ð, ég átti ekki um neitt að
velja, og hér er því ekkert til aö
iðrast. Þegar maður er fátækur, þá
er maður ofur einfaldlega fátæk-
ur. Þá kemst engin iðrun að.
— Já, það er að segja, þegar
maður á móður, sem þrælar baki
brotnu til þess að drengirnir geti
fengið hvítu húfuna, er maður þá
ekki skyldugur að vinna til þessa
stéttareinkennis? Og hvernig er því
farið — er um nokkurt val að
ræða, þegar alls er gætt, er hér
ekki hægt að velja eitthvað ann-
að en þetta? Á ég að vera að
brjóta heilann um þetta — nei!
Uss, það geri ég ekki! Engan bak-
þanka, ekki að líta um öxl, aldrei
iðrast þess, sem varð að vera, á-
fram, aðeins áfram! Enginn hefur
beðið mig að hætta í skólanum.
Sem sagt enginn til aö vera gram-
ur við, enginn til að ásaka. Það
var ég sjálfur, sem vildi út, varð
að rísa upp og teygja úr mér.
Skrokkurinn á mér var allur eins
og dofinn útlimur. Ég er til þess
fæddur að vinna með höndunum
og get ekki orðið stúdent, það er
mergurinn málsins. Þó veit Guð, að
það hefði verið dásamlegt, ef — ef!
Og þetta er í rauninni ekki einber
vitleysa! Það er víst líka eitthvað
meira — já, það er raunar ósegjan-
leg hamingja að fá að bera hvítu
húfuna, tákn síns fyrsta verulega
sigurs!
Mauritz áttaði sig á, hvað var
að gerast í kringum hann, þegar
nafnakallinu lauk. Það var fariö
að tala þarna niðri við ræðustól-
inn, tala til allra hinna mörg
hundruð félaga hans, sem sátu í
hljóðri eftirvæntingu. En þar var
ekki verið að tala við Mauritz.
Hann sá á klukkunni, að hann varð
að flýta sér á brott. Og aftur
kenndi hann kuldahrolls, þegar
honum varð hugsað til vinnustað-
arins, sem beið hans — dimmrar
og daunillrar málarastofunnar,
þangað sem hann átti að fara til
að sækja stiga, málningardollur,
planka, er hann átti að draga á
handvagninum að nýbyggingu í út-
jaðri bæjarins; hann hafði fengið
nokkurra tíma leyfi um miðjan
daginn til að ljúka áríðandi er-
indi — en meistarinn hefði bara
átt að vita, hversu áríðandi er-
indið var í raun og veru! Þá mundi
honum sennilega hafa verið spark-
að út um dyrnar — að hlaupast
burt á mesta annatímanum fyrir
álíka barnaskap og að hlusta á
nafnakall við skólasetningu! Maur-
itz brosti að — hann hafði snið-
gengið þetta spark með því að
þykjast ætla að sækja í sparisjóð
peninga, sem hann þyrfti að fara
með heim; hann hafði vit á að
velja átyllu, sem litið var upp til.
Hann hafði líka lært að forða sér
undan mörgum fleiri spörkum um
sumarið, lært margt, sem hann
hafði aldrei haft grun um fyrr.
Þegar hann gekk niður breiðu,
man'nlausu dyraþrepin, varð líka