Dvöl - 01.07.1946, Qupperneq 15

DVÖL
157
inn svona eftir, þegar pabbi og
ída voru að fara eitthvað, og mig
langaði ekki til að tala, ekki einu
sinni við mömmu. Ég sat bara við
borðið hjá vélinni og beið.
Mamma át í hvelli og fór svo út í
garð til að bæta í eldinn undir
þvottapottinum. ,
Skömmu eftir hádegiö kom ein
grannkonan okkar, frú Singer,
sem bjó á horninu neðan við okk-
ur, gangandi inn í húsgarðinn. Ég
sá hana á undan mömmu, því að
ég hafði setið á tröppunum mest-
allan daginn og beðið eftir að
pabbi kæmi heim.
Frú Singer labbaði að bekknum,
þar sem mamma var að þvo. Hún
stóð þegjandi um stund. Svo hall-
aöi hún sér allt í einu yfir bal-
ann og spurði mömmu, hvort hún
vissi hvar pabbi væri.
„Hann sefur víst einhvers stað-
ar í forsælunni,“ sagði mamma og
rétti sig ekki einu sinni upp frá
brettinu. „Nema hann sé svo latur,
að hann hafi ekki nennt að draga
sig í skuggann.“
„Ég er að tala í alvöru, Marta,“
sag'ði frú Singer og færði sig nær
mömmu. „Svei mér þá.“
Mamma sneri sér við og leit til
mín á tröppunum.
„Farðu inn, Vilhjálmur,“ sagði
hún hryssingslega.
Ég fór inn í forstofuna og stanz-
aði móti eldhúsdyrunum. Ég gat
heyrt þar alveg eins vel.
„Marta mín“, sagði frú Singer,
hallaði sér yfir balann og studdi
höndunum á barminn. „Ég er eng-
in kjaftakind, og ég vil ekki, að
þú haldir neitt svoleiðis um mig.
En ég hélt, að þú rnundir vilja
heyra sannleikann.“
„Hvað áttu við?“ spurði mamma.
„Maöurinn þinn er útfrá hjá
þessari frú Weatherbee nú sem
stendur", sagði hún fljótt. „Og þar
með er ekki allt búið. Hann hefur
verið þar í allan dag. Þau eru
alein.“
„Hvernig veiztu það?“ spurði
mamma og rétti sig upp.
„Ég gekk þar um og sá hann
með mínum eigin augum, Mai’ta“,
sagði frú Singer. „Mér fannst þá
strax, að það væri skylda mín
að segja þér frá þessu.“
Frú Weatherbee var ung sæta,
sem bjó ein rétt utan við borgina.
Hún hafði ekki verið gift nema
tvo mánuði, þegar maðurinn henn-
ar yfirgaf hana einn góðan veður-
dag og kom aldrei aftur.
„Hvað er Morris að gera þarna
á þessum stað?“ sagði mamma og
brýndi röddina, rétt eins og hún
væri að saka frú Singer um eitt-
hvað.
„Það er ekki mitt að skýra frá
því, Marta,“ sagði hún og hörfaði
aftur á bak. „En mér fannst það
vera skylda mín sem kristinnar
manneskju að vara þig við.“
Hún hljóp út úr garðinum og
hvarf fyrir húshornið. Mamma
beygði sig niður og skvampaði í