Dvöl - 01.07.1946, Qupperneq 23

D VÖL
165
ekki aS opna augun — erum
hrædd við að sjá allt svart. Eins
og allt sé ekki svart fyrir þeim,
sem gengur með augun aftur, sér
ekki ljósið, dýrðina? Víst var
margt svart, en var ekki oft eitt-
hvað annað á bak við, eitthvað
bjart og fagurt?
Hann varð léttari og léttari í
spori, því að hann var ungur, já,
bara mjög ungur — og það stóð
strókurinn fram úr hónum, eins
og þegar eimir úr gufuskipi, því
að það var svo skrambi kalt núna,
þó að veðrið væri fagurt.
Jæja, sólin skein, og það mynd-
uðust nýir og nýir skuggar. Yíir-
valdið, sem aldrei hafði farið þessa
leið, nálgaðist hauginn við veginn
— eða var það ekki haugur. Ein-
liver hraukur var það, var hrauk-
ur úr gömlu og góðu íslenzku
torfi, en það var eins og púströr
upp úr honum, púströr, sem hall-
aðist. Nú lagði upp úr því dauí-
biáan reyk, en maðurinn var bú-
inn að gleyma haugnum í bili og
horfði hátt, horfði á himininn og
á fjöllin.
í haugnum, því að haugurinn
var holur, sat kona. Hún bar höf-
uðið hallt, og hún heyrði mjög ilia.
Nóg heyrði hún samt til þess að
vita, að úti í heiminum geisaði
siríð. Þar börðu vondir menn á
góðum — og höfðu æviniega bet-
ur. Sumir þeirra, sem fóru hall-
loka, höfðu bori?;t upp á Suður-
landiö — og víst meira segja norð-
ur í Eyjafjörð, voru reyndar sagðir
meinlausir — flestir, — en voru
samt að bauka eitthvað með byss-
ur. Þeir vildu ekki drepa, enda
voru það þessir góðu, en sagðir
voru þeir kvensamir, og það var
víst voðaleg hörmung tii þess að
vita, hvernig þeir létu e.ð því leyt-
inu.
Aldrei á ævinni hafði hún striðs-
mann séð, og hún vonaðist til
þess, að þaö ætti ekki fyrir henni
aö liggja. Eftir því, sem henni
hafði verið fortalið, höfðu þeir
víst sumir haft það til að ráðast
á varnarlausar konur, jafnt gaml-
ar sem ungar —- einmitt þær
varnarlausu. Sagan að norðan,
hörmuleg var hún! Konan hafði
verið að hita kvöldkaffi frammi í
eldhúsi, en húsbóndinn að spila.
Hún hafði haft opinn glugga,
manneskjuauminginn, og allt í
einu stekkur eitt hjólliðugt kvik-
indi inn um gluggann og stingur
upp í hana kefli... En guð gaf
konunni móðinn — og hljóðin, og
þö að stríðsmaðurinn væri liðugur,
þá var hann ekki — guð náöi! Á
seinustu stundu, elleftu stundu
varð konunni bjargað.
Já, himnafaöirinn varð aldrei
fulllofaður fyrir það, að þeir voru
ekki hér vestra. Síðan maðurinn
hennar burtkallaðist, var hún
alltaf ein. Og hvað gat hún? Hún
eldaði náttúrlega grautinn, ef
mélið var þá til, og hún þreif