Dvöl - 01.07.1946, Síða 25

DVÖL
167
mundi það einmitt, að hann hafði
heyrt þessa Sigríöi kallaða i um-
tali Siggu heyrnarlausu. Hann
lítillækkaði sig því alveg niður að
eyranu á henni:
— Ég er enginn stríðsmaður,
Sigriður mín. Ég er bara lögreglu-
stjórinn þinn, Þórbergur lögreglu-
stjóri.
Nú }eit hún upp, votum og rauð-
um augum. Munnurinn á henni
var opinn og andlitið bæði skælt
og hrukkótt. Hún horfði fyrst
framan í manninn, og svo á gylltu
borðana, og hún strauk því næst
hrjúfri hendinni eftir hnappa-
röðinni. Loks horfði hún svo bet-
ur á andlitið á honum.
Yfirvaldið kinkaði kolli og hróp-
aði í eyraö á henni, að þetta væri
bara lögreglustjórabúningur, —
hún þyrfti ekkert að óttast.
En ennþá fór hún í hnipur:
— Ætlarðu þá — ha! ... ætl-
arðu þá aö löghirða mig, gamla
konuna?
O, nei, nei, hann vildi bara vita,
hvernig henni liði, hafði átt leið
þarna fram hj á og lítið inn til henn
ar, viljað vita, hvort hana van-
hagaði ekki um eitthvað. Það
skyldi allt verða sent til hennar
á morgun, og svo mundi hann
sjá um það, að framvegis yrði litið
inn til hennar að minnsta kosti
einu sinni á dag.
Oho! Guð hafði þá heyrt hana,
Jesús vitjað hennar, eða kannski
hann Jón sálaði, þó að þeir hefðu
verið henni ósýnilegir. Hún tók
hönd mannsins, og hann fékk
henni seðilinn:
— O, blessaður maðurinn! Eng-
inn af þeim stærri hefur verið
slíkur öðlingur í minn garð. Ef
það hefði verið sýslumaður — og
hafði þó enginn sýslumaður um
hana hugsað, því að hún hafði
aldrei gert neitt af sér, ekki einu
sinni átt barn með honum Jóni
sálaða, hvað þá öðrum.
Nú brosti yfirvaldið, kvaddi kon-
una og fór út.
Hann horfði á dimmblátt hafið,
snjóhvíta jörðina og hvít og há-
reist fjöllin. Sólin var að hverfa.
Nú náði skugginn af Hyrnunni
alveg yfir að Ósum, þar sem yfir-
valdið átti að fara að halda upp-
boð. Og yfirvaldið skundaði af stað.
Þeim var kannski farið að leiðast
að bíða.
Miðja vegu að Ósum staldraði
maðurinn og leit um öxl.
Nú var kofinn eins og hrúg-
ald.
Og ungi og góði maðurinn hugs-
aði með sér:
— Að líkindum verður þess ekki
langt að bíða, að þarna komi ó-
sýnilegur stríðsmaður. Þá marr-
ar ekkert í hurðinni — og þar
veröur engin enska töluð — ekki
íslenzka heldur. Svo líða nokkrir
dagar, og gamalli konu verður
holað ofan í jörðina. Síðan kemur
að því, að ég held uppboð — á