Dvöl - 01.07.1946, Síða 30

172
d v ö r.
Hann leggur breiða hönd sína á
ennið, og situr um stund þungt
hugsi.
— Það hafa orðiö mikil mistök
með þetta mál. Það var ekki rétta
bréfið, sem ykkur var sent.
Stúlkan lítur stórum, fjörlegum
augum á gamla manninn og gríp-
ur með ákafa fram í fyrir honum.
— Já, þarna sjáið þér, þarna
sjáið þér!
Og rödd hennar er svo fagnandi,
að gamla dómaranum vöknar um
augu. Hann verður aftur að taka
*
Konur og ástir:
Þær konur, sem eru englar í kirkjunni, eru djöflar heima.
Tunga konunnar er sverð hennar og hún gætir þess vel, að það
ryðfalli ekki.
Ást og ótti snæða ekki af sama hörpudiski.
Um nótt er engin kona ljót.
Maöur á hvorki að flíka sjóði sínum eða konu.
Kona, sem speglar sig oft, spinnur lítið.
Ástmeyjan er drottning, en eiginkonan ambátt.
Konur og almanök endast að'eins eitt ár.
Maður getur reitt sig á trúnaö hunds síns til síðustu stundar, og
trúnað konu sinnar til fyrsta tækifærisins, sem henni býðst.
Konan hlær, þegar hún getur, en grætur, þegar hún vill.
Konurnar ganga lengra í ást sinni en flestir karlmenn, en karl-
mennirnir ganga lengra í vináttu.
Margar konur mundu vera mjög aðalðandi, ef þær gætu aðeins
gleymt því sjálfar, að þær eru það.
Því seinna sem ástin lifnar, þess heitar brennur hún.
Ást og fátækt eiga erfitt um sambýli.
Ástin er eins og skuggi sjálfs þín; eltir þú hana, þá flýr hún,
flýir þú hana, eltir hún þig.
upp vasaklútinn. Hann gengur til
stúlkunnar og strýkur yfir dökkt
hár hennar.
Á himnum birtist sannleikurinn
á annan hátt. Farðu nú heim,
barn mitt, skilaðu kveðju til móð-
ur þinnar og segðu henni, að
systir þín hafi verið saklaus.
— Það var einmitt þetta, sem
við héldum, hvíslaði hún og þrýsti
litlu höndunum að brjósti sér.
Áslaug Thorlacius
þýddi.