Dvöl - 01.07.1946, Qupperneq 40

.182
DVÖL
svo skeði nokkuð. Það hellirigndi
eitt sinn heilan sólarhring í lotu,
og þegar hann kom niður að ánni
morguninn eftir, flóði hún yfir alla
bakka, og hafði svipt burt brúnni
sem maður varð að fara til þess
að komast að höllinni. Þetta kost-
aði hann sex mílna göngu, og
klukkan var nærri átta, þegar
hann kom til hallarinnar. Hann
skauzt inn um bakdyrnar og gekk
upp í herbergi hennar, en þar stóð
hún þá framan við spegil og var
að mála mynd af sjálfri sér —
nakinni,
— Og þar með var sagan búin,
sagöi Kosmó.
— Nei, Kosmó, þá fyrst byrjaði
nú gamanið fyrir alvöru.
— Nú, jæja, sagði Kosmó, hvað
gerði hún svo?
— Dálítið mjög merkilegt, Kos-
mó, sagði Sílas, — mjög merki-
legt. Hún hélt bara áfram að mála,,
eins og ekkert hefði í skorizt. —
Ég hélt, að þú mundir ekki koma,
sagði hún, — svo að ég hélt áfram
með þessa mynd af sjálfri mér.
Hvernig lízt þér á hana? Jæja, ég
stóð nú þannig, að ég sé konuna
aftan frá, myndina, sem hún var
að mála frá hlið, og að framan í
speglinum, svo að hér gazt á aö
líta.
— Þér þykir hún kannske ljót,
af því að hún er ekki fullgerð?
sagði hún. — Nú fer ég að klæða
mig, og svo borðum við saman
steiktan ál. Og að því búnu segir
þú mér, hvernig þér lízt á hana.
Svo sagði Sílas frá því, hvernig
þau hefðu farið að því að snæða
steiktan ál og tala saman um
myndina, og hann sagðist hafa
látið orð falla um það, að hann
gæti ekki fullkomlega dæmt um
myndina eftir svo stutta kynningu
af fyrirmyndinni.
— Við sjáumst aftur á morgun,
sagði hún, og þannig héldu þau
áfram, hún að mála sig nakta, og
hann að horfa á, eftir því sem
Sílas sagði sjálfur frá, og eftir
mánuð var hann búinn að veiða