Dvöl - 01.07.1946, Blaðsíða 44

186
DVOL
krakkarnir tveir sem hún átti að
gæta færu nógu snemma í skólann
og fengju að borða á vissum tíma.
Þetta var þrældómur — þrælalíf —
en núna þegar hún var í þann veg-
að skiljast við þetta allt saman
þá fannst henni það ekki eins
bölvað og áður.
Og nú ætlaði hún að byrja að
lifa nýju lífi með Frank. Frank var
góður drengur, opinskár og vildi
allt fyrir hana gera. Hún færi
með honum í kvöld út á hafið, til
þess að giftast honum og búa með
honum í Buenos Ayres, þar yrði
hemili hennar.
Hún mundi það greinilega þeg-
ar hún sá hann fyrst, hann leigöi
í húsi við aðalgötuna, hún kom
þar stundum í heimsókn til fólks.
Henni fannst það hafa skeð fyrir
nokkrum vikum. Hann stóð við
hliöið, derhúfan var aftur á hnakka
og hárið ógreitt, andlitið var brúnt.
Þau höfðu kynnzt smátt og smátt.
Hann beið eftir henni skammt frá
búðinni á kvöldin og fylgdi henni
heim. Hann bauð henni í leikhús,
hún var hreykin að sitja í beztu
sætunum, hún var því óvön. Hann
var mjög hrifin af hljómlist og
söng dálítið. Fólkið vissi að þau
voru að draga sig saman. Hún
roðnaði þegar hann söng um stúlk-
una og sjómanninn. Hann kallaði
hana í gamni Poppens. Fyrst í stað
hafði henni þótt þaö spennandi
að piltur væri hrifinn af henni,
svo hafði henni farið að þykja
vænt um hann. Hann sagöi henni
sögur úr fjarlægum löndum. Hann
byrjaði sem hjálparmatsveinn, óg
fékk pund á mánuði, á skipi Allan-
iínunnar, sem sigldi til Kanada.
Hann sagði henni hvað skipin
hétu, sem hann hafði siglt á og
hvað hann hefði gert. Hann hafði
farið gegnum Magellan-sund og
hann sagði henni sögur af hinum
hræðilegu Pakigóníumönnum. Nú
hafði hann setzt að í Buenos Ayres
og hafði skroppið að gamni sínu
til gamla landsins. Faðir hennar
hafði auðvitað komizt að sam-
drætti þeirra og hafði stranglega
bannað henni að tala við hann.
„Ég þekki þessa sjómenn“, sagði
hann.
Einu sinni hittust þeir og hann
húðskammaði Frank, og eftir það
hittust þau leynilega.
Það var farið að dimma. Hvít
umslögin sem voru í kjöltu henn-
ar sáust aðeins. Annað var til
Harry, hitt til föður hennar. Ern-
est hafði verið eftirlætisgoð henn-
ar, en henni þótti líka vænt um
Harry. Faðir hennar var orðinn
gamall í seinni tíð, hann mundi
sjá eftir henni. Stundum var hann
góður við hana. Fyrir skömmu var
hún í rúminu einn dag og þá las
hann fyrir hana drengjasögu og
ristaði handa henni brauð.
Og einu sinni fóru þau skemmti-
ferð upp í sveit, það var þegar
móðir hennar lifði, þau fóru upp á
Houth-fjallið. Faðir hennar hafði