Dvöl - 01.07.1946, Blaðsíða 60

202
D VÖL
sneri höfðinu og skimaði í allar áttir, eins og dýr, sem ætlar að yfirgefa
bæli sitt. Svo renndi hann sér fram á gólf og stóð upp. í hreyfingum
hans voru andstæður. Að útliti var hann óskapnaður og klunnalegur,
en bar sig þó mjög léttilega um.
Bjarnar-Jói læddist fram stofuna og brosti til þeirra, er hann fór
fram hjá. Við borðið hóf hann sína ákafaþrungnu spurningu: „Viský?
Viský?“ Það hljómaði eins og fuglsrödd. Ekki ve.it ég hvaða fugls, en ég
hef oft heyrt til hans — tveir tónar, hækkandi, sem spyrja í sífellu,
viský? viský?
Samtalið hljóðnaði, en enginn gaf sig fram til að leggja aura á borðið.
Jói brosti biðjandi. „Viský?“
Svo reyndi hann að lokka þá. Úr barka hans sagði reið kvenrödd.
„Sem ég er lifandi, var það tómt bein. Á tuttugu sent pundið, og helm-
ingurinn bein.“ Og svo karlmannsrödd. „Já frú. Ég vissi það ekki. Ég
skal bæta yður það upp með bjúgum.“
Bjarnar-Jói leit eftirvæntingarfullur kring um sig. „Viský?“ Enn gaf
enginn sig fram. Jói læddist að dyrunum og hnipraði sig saman. Ég
hvíslaði. „Hvað er hann að gera?“ Alex sagði. „Uss, gægjast inn um
glugga. Hlustaðu.“
Kona talaði, kaldri, öruggri röddu, orðin sundurbitin.
„Ég skil þetta ekki. Ertu einhvers konar ófreskja? Þessu hefði ég ekki
trúað, hefði ég ekki séð þig.“
Önnur kona svaraði, lágri röddu, hásri af örvæntingu.
„Kannske ég sé einhver ófreskja. Ég get ekki að því gert. Ég get ekki.“
„Þú verður,“ greip kalda röddin fram í. „Annars værir þú betur dauð.“
Ég heyrði lágan ekka af þykkum, brosandi vörum Bjarnar-Jóa. Von-
lausan ekkagrát konu. Ég leit á Alex. Hann sat teinréttur, augun galopin
og starandi. Ég ætlaði að hvísla fram spurningu, en hann benti mér
að þegja. Ég leit kringum mig. Allir voru sem stirðnaöir og hlustandi.
Gráturinn þagnaði. „Hefur þú aldrei þráð þetta, Emalín?“
Alex saup hveljur þegar hann heyrði nafnið. Kalda röddin svaraöi.
„Auðvitað ekki.“
„Ekki á næturnar? Aldrei — aldrei á ævi þinni?“
„Hefði svo verið,“ sagði kalda röddin, „hefði það nokkru sinni skeð,
hefði ég eytt því úr eðli mínu. Hættu þessu voli, Amy. Ég vil ekki hafa
það. Ef þú nærð ekki valdi á taugum þínum, verð ég að sjá þér fyrir
læknishjálp. Farðu nú og biddu bænir þínar.“
Bjarnar-Jói brosti enn. „Viský?“ Niðurlag næst.
Sigríður Thorlacíus þýddi.