Hlín - 01.01.1960, Blaðsíða 53

Hlín
51
ræddi við hana. Stundum las hún þá sögur, og stundum
Ijet hún okkur börnin skemta henni: Syngja ættarjarðar-
Ijóð og annað fagurt, er við kunnum. — Er mjer óhætt að
íullyrða, að öll höfðunt við systkinin gaman af söng og
drógum ekki af okkur. — Varð Halldóru þá oft að orði:
„En sá blessaði hljómur," og „það held jeg hreint, að þak-
ið ætli af baðstofunni," og varð þá glöð sem barn. —
Þessari gömlu konu var komið niður hjá foreldrum mín-
um, og dvaldist hún Iijá þeim hartnær þrjá áratugi, altaf
blind. Mætti ætla, að hún hefði verið önuglynd og döpur,
og þótt kross blindunnar þungur, en svo var eigi. — Hún
átti það ]jós, er lýsti jafnt í birtu sem dimmu. — Hún átti
ljós trúarinnar, er aldrei sló fölskva á. — Þau voru ei fá
vetrarkvöldin, er hún kallaði okkur börnin saman að
rúrni sínu og ljet okkur lesa upp eftir sjer bænir, sálnra og
vers. — Nefndum við það: „Bænirnar hennar Dóru!“ —
Var ei að undra, þótt Halldóra ynni Þóreyju hugástuih,
senr allir aðrir, er henni kyntust.
Hversdagslegur búningur Þóreyjar voru íslensk vað-
málspeysuföt. Hafði hún fagran líkamsvöxt og hrafnsvart
Iiár, er náði henni niður í hnjesbætur, er það var ófljett-
að, en vanalega fljettaði hún jrað í tvær fljettur og stakk
endunum undir húfufaldinn að aftan, og náðu þá lykkj-
urnar niður um mittið. Hún var frí sýnum, með tindr-
andi, dökkbrún augu, er stöfuðu birtu og yl. — Rithönd
hafði Þórey mjög fagra. — Oft var glatt á hjalla, er hún
var að kenna okkur „Vefarann“ o. fl„ og háreysti nóg, en
alt fór vel fram — því virðingu okkar og hlýðni átti hún
óskifta.
Fósturbarn tók Þórey, er fylgxli henni ætíð eftir á ferð-
um hennar: Hólmfríði Jósefsdóttur, Björnssonar, skóla-
stjóra frá Hólum, greind stúlka og námfús, og unni Þórey
henni mjög. — Hólmfríður fór til náms í Danmörku,
kyntist þar dönskum manni frá New York, giftist honum
og er búsett í Ameríku.
Eitt sinn, er síra Guðbrandur Björnsson, fyrrv. prestur
4*