Hlín - 01.01.1960, Qupperneq 71

Hlín
69
ber að víkja úr embættum við sjötugsaldurinn. — Það er
vitað mál, að það er mjög nrismunandi liversu lengi
starfsþrek endist mönnum, og óneitanlega er það slæmt
að skylda góða starfsmenn til að hætta lífsstarfi sínu, er
vissum aldri er náð, svo framarlega sem þeir hafa nokk-
urn veginn óskerta krafta. Og mörg dæmi mætti benda
á, senr sanna það, að hin merkustu og þörfustu störf hafa
verið int af hendi af þeinr, senr hafa lraft aðstöðu til
starfa franr á háa elli. — „Svo lengi lærir sem lifir,“ segir
gamall málsháttur, og nrargur maðurinn bætir með árun-
unr drjúgt við lræfni sína og lítsreynslu.
En hvað senr unr það er, ber því ekki að neita, að er
ellin færist yfir, fer svo hjá flestum, að aðstaðan til starfs
og lífsskilyrða breytist, sumpart inn á við fyrir þær breyt-
ingar sem verða á starfsgetu og sumpart á breyttri að-
stöðu út á við til starfa. — Og þá fara vandamálin að rísa
hvert á fætur öðru.
Mjer virðist að eldra fólkið eigi að hafa íullan rjett á að
halda sínum störfum rneðan það óskar þess sjálft og starfs-
kraftar þess eru óskertir. — Það er önnur hlið þessa máls,
— hin er sú, hvernig hægt er að búa svo um hnútana, að
sá hluti eldra fólksins, sem ekki hefur lengur fulla starfs-
getu, geti haft sæmilega aðstöðu til lífsins.
Það er þá fyrst til að taka að reyna að gera sjer grein
l'yrir, hvernig eldra fólkið óskar sjer að mega eyða ellinni.
— Allir, sem hafa lifað starfssama æfi, kvíða því mest að
geta ekki starfað lengur og þurfa að sækja sitt til annara,
jafnvel að hætta að eiga eigið heimili. — Sjerstaklega held
jeg að einstæð hjón kvíði slíkri breytingu, og eixrnig mun
möi'gum gömlum konum vera það raun að geta ekki leng-
ur sjeð sjálfar um þarfir sínar. — Gamalt fólk á yfirleitt
miklu erfiðara en ungt fólk með að skifta um verustað og
umhverli, — þurfa að liverfa frá gamalkunna útsýninu úr
glugganum sínum, að hætta að sjá sólina gylla fjörðinn
sinn eða horía á umferðina á götunni sinni, þurfa að fara
úr stofukróknum sínum með gömlu, góðu mununum, er